Í fyrsta sinn á ævi minni horfi ég á Star Trek, eða réttara sagt í fyrsta sinn sem ég horfi viljug á Star Trek og verð ég að viðurkenna að útkoman var ekki sú sem ég bjóst við. Þótt ég hafi aldrei horft á Star Trek (viljug) er ekki þar með sagt að ég viti ekkert um Star Trek. Nú þetta gerist í geimnun, William Shatner lék í upprunalegu þáttunum og það er eitthvað V tákn sem maður gerir með fingrunum sem tengist Star Trek (sem eftir margar misheppnaðar tilraunir ég get ekki gert). Þannig ég skrifa þessa gagnrýni hlutlaus gagnvart þáttunum einblíni algjörlega að kvikmyndinni.

Ég ákvað að gefa Star Trek sjéns því, jú ég hef gaman að Sci-Fi myndum og ég veit að J.J. Abrams hefur ýmislegt að fela upp í ermum sínum. Leikara hópurinn er alveg fáránlega góður og er vel hægt að segja að Star Trek sé risa stór pottur af gæða leikurum sem berjast um að fá að sína hvað í þeim býr. Það skemmtilega við þennan hóp leikara er að þetta eru flest leikarar á fljótri uppleið en eru ekki alveg komin þangað, maður þekkir andlitin en kannski ekki nafnið. Þá aðalega Zachary Quinto (Heroes), Simon Pegg (Hot Fuzz), Anton Yelchin (Charlie Bartlett), Karl Urban (Lord of the rings), Crish Pine (Just my luck) bara svona til að nefna nokkur nöfn. Það er alveg gífurlega góð karakter uppbygging í myndinni miðað við magn og þá má aðalega nefna Kirk (Chris Pine) og Spock (Zachary Quinto). Chris Pine sem James Kirk er skemmtileg blanda af karlrembu og hetju. Chris Pine ER James Kirk (ímyndið ykkur að ég hafi sagt þetta með mikla áheyrslu á Er-ið). Einnig er skemmtilegt að minnast á Anton Yelchin bara fyrir að hafa einn besta og skemmtilegasta rússneska hreim sem ég hef heyrt. Zachary Quinto og Leonard Nimoy mætast í þessari mynd sem ein og sama persóna, nema bara einn er aðeins yngri en hinn... og stærri, líka með allt annan augnsvip og nefið er ekki alveg jafn stórt og á þeim eldri. En það er sosem hægt að líta framhjá því, í þágu þess að Leonard Nimoy er jú, hinn upprunalegi Spock. Karl Urban (Leonard McCoy), Chris Hemworth (pabbi Kirk), Anton Yelchin (Chekov), Simon Pegg (Scotty) standa upp úr af aukaleikurunum.

Karakter uppbygging er það sterkasta við myndina. Star Trek er hröð og notar tveggja klukkutíma lengd sína mjög vel . Myndin fylgir rosalega hefbundari formúlu, sem er í raun ekki slæmt, en það er alltaf gaman að breyta til. Hún á samt nokkur “over the top” móment, og toppar endirinn það algjörlega. Byrjunar atriðið stendur upp úr að mínu mati, það virkar sem hálfgerð “forsaga”, (veit ekki alveg hvort þetta sé rétta orðið en ég nota það samt) og virkar alveg rosalega vel, bæði kemur það manni beint af efninu og gefur myndinni ákveðna tilfinningu.

Útlit myndarinnar er rosalega flott, sérstaklega má nefna “framtíðar” San Fransisco, Vulcan og að sjálfsögðu geimskipið Enterprise. Tæknibrellurnar voru mjög góðar, nema á nokkrum stöðum, voða minniháttar,svosem ekki eitthvað til að kvarta yfir. Það sem gefur það að þetta sé J.J. Abrams mynd er myndartakan, sem er flott og það skemmtilegur stíll í henni. Eeeeen...og stórt En... ég er ekki mikið fyrir shaky cameru og mér fannst hún stundum vera notuð aðeins of mikið á köflum þar sem stöðug camera hefði virkað svo mikið betur, sérstaklega í kvikmynd eins og Star Trek, en shaky er eitthvað sem J.J. Abrams virðist notast mikið við.

Ég vonast innileg að sjá framhald af þessari mynd, og ekki er ég mikið fyrir að framhalds myndir séu gerðar en Star Trek bíður upp á marga möguleika, sérstaklega eftir góða og mikla karakter uppbyggingu og kynningu í þessari Star Trek mynd.
Að lokum verð ég að gefa J.J. Abrams mikið hrós fyrir að reboot-a Star Trek, og gerir það með ferskleikan í hámarki. Star Trek er ekki bara fáránlega góð afþreying sem fólk ætti hiklaust að sjá (nafnið bítur ekki fólk!), heldur er þetta top mynd og besta “geimskipa” mynd sem ég hef séð síðan Joss Whedon gerði Serenity, skemmtileg tilviljun, sem er einnig byggð á sjónvarpsþáttum. Og ef stelpur eru í einhverjum efa um að sjá hana getið þið alltaf sagt “Æjj þússt Chris Pine er bara svo fokking heitur!”.

Í fyrsta sinn á ævi minni horfi ég á Star Trek, eða réttara sagt í fyrsta sinn sem ég horfi viljug á Star Trek og verð ég að viðurkenna að útkoman var ekki sú sem ég bjóst við. Þótt ég hafi aldrei horft á Star Trek (viljug) er ekki þar með sagt að ég viti ekkert um Star Trek. Nú þetta gerist í geimnun, William Shatner lék í upprunalegu þáttunum og það er eitthvað V tákn sem maður gerir með fingrunum sem tengist Star Trek (sem eftir margar misheppnaðar tilraunir ég get ekki gert). Þannig ég skrifa þessa gagnrýni hlutlaus gagnvart þáttunum og einblíni algjörlega að kvikmyndinni.

 Ég ákvað að gefa Star Trek sjéns því, jú ég hef gaman að Sci-Fi myndum og ég veit að J.J. Abrams hefur ýmislegt að fela upp í ermum sínum. Leikara hópurinn er alveg fáránlega góður og er vel hægt að segja að Star Trek sé risa stór pottur af gæða leikurum sem berjast um að fá að sína hvað í þeim býr. Það skemmtilega við þennan hóp leikara er að þetta eru flest leikarar á fljótri uppleið en eru ekki alveg komin þangað, maður þekkir andlitin en kannski ekki nafnið. Þá aðalega Zachary Quinto (Heroes), Simon Pegg (Hot Fuzz), Anton Yelchin (Charlie Bartlett), Karl Urban (Lord of the rings), Crish Pine (Just my luck) bara svona til að nefna nokkur nöfn. Það er alveg gífurlega góð karakter uppbygging í myndinni miðað við magn og þá má aðalega nefna Kirk (Chris Pine) og Spock (Zachary Quinto). Chris Pine sem James Kirk er skemmtileg blanda af karlrembu og hetju, (ímyndið ykkur þetta sagt með mikilli áheyrslu á er-ið) Chris Pine ER James T. Kirk. Einnig er skemmtilegt að minnast á Anton Yelchin bara fyrir að hafa einn besta og skemmtilegasta rússneska hreim sem ég hef heyrt. Zachary Quinto og Leonard Nimeroy mætast í þessari mynd sem ein og sama persóna, nema bara einn er aðeins yngri en hinn... og stærri, líka með allt annan augnsvip og nefið er ekki alveg jafn stórt og á þeim eldri. En það er sosem hægt að líta framhjá því, í þágu þess að Leonard Nimeroy er jú, hinn upprunalegi Spock.  Karl Urban (Leonard McCoy), Chris Hemworth (pabbi Kirk), Anton Yelchin (Chekov), Simon Pegg (Scotty) standa upp úr af aukaleikurunum.  

Karakter uppbygging er það sterkasta við myndina. Star Trek er hröð og notar tveggja klukkutíma lengd sína mjög vel. Myndin fylgir rosalega hefbundari formúlu, sem er í raun ekki slæmt, en það er alltaf gaman að breyta til. Hún á samt nokkur “over the top cheesy”  móment, og toppar endirinn það algjörlega. Byrjunar atriðið stendur upp úr að mínu mati, það virkar sem hálfgerð “forsaga”, (veit ekki alveg hvort þetta sé rétta orðið en ég nota það samt) og virkar alveg rosalega vel, bæði kemur það manni beint að efninu og gefur myndinni ákveðna tilfinningu.

Útlit myndarinnar er rosalega flott, sérstaklega má nefna “framtíðar” San Fransisco, Vulcan og að sjálfsögðu geimskipið Enterprise.  Tæknibrellurnar voru mjög góðar, nema á nokkrum stöðum, voða minniháttar,og kannski ekki eitthvað til að kvarta yfir. Það sem gefur það að þetta sé J.J. Abrams mynd er myndartakan, sem er flott og það skemmtilegur stíll í henni. Eeeeen...og stórt En... ég er ekki mikið fyrir shaky cameru og mér fannst hún stundum vera notuð aðeins of mikið á köflum þar sem stöðug camera hefði virkað svo mikið betur, sérstaklega í kvikmynd eins og Star Trek, en shaky er eitthvað sem J.J. Abrams virðist notast mikið við.

 
Ég vonast innileg að sjá framhald af þessari mynd, og ekki er ég mikið fyrir að framhalds myndir séu gerðar en Star Trek bíður upp á marga möguleika, sérstaklega eftir góða og mikla karakter uppbyggingu og kynningu í þessari Star Trek mynd. Og svo er spurning hvort það sé von á Star Trek æði sem fylgir myndinni, eða ætli Trek sé enn aðeins of lúðalegt, fyrirgefið orðbragð.
Að lokum verð ég að gefa J.J. Abrams mikið hrós fyrir að reboot-a Star Trek, og gera það með ferskleikan í hámarki. Star Trek er ekki bara fáránlega góð afþreying sem fólk ætti hiklaust að sjá (nafnið bítur ekki fólk!), heldur er þetta top mynd og besta “geimskipa” mynd sem ég hef séð síðan Joss Whedon gerði Serenity, skemmtileg tilviljun, sem er einnig byggð á sjónvarpsþáttum. Og ef stelpur eru í einhverjum efa um að sjá hana getið þið alltaf sagt “Æjj þússt Chris Pine er bara svo fokking heitur!”.

Ath. að umfjöllunin hér fyrir neðan gæti eyðilagt þriðju bókina og þriðju myndina fyrir þá sem hafa ekki lesið eða horft! Hún er einnig skrifuð meira frá viðhorfi bókana frekar en kvikmyndalega séð.

Nýlega las ég þriðju Harry Potter bókina í, ég veit ekki hvaða ksipti, og þá fékk ég þá hugdettu að gefa þriðju myndnni þriðja sjéns. Ég segjir þriðja sjéns því að við fyrsta og annað áhorf er ekki hægt að segja að ég hafi elskað myndina, meira í áttina að fyrirlíta hana og í hvert sinn sem ég hugsaði um hana þá langi mig til að öskra af pirringi.

Svo ég labba niður á vidjó leigu og leigi myndina.

Svo byrjaði ég að horfa á hana og ég hugsaði með sjálfri mér "Afhverju hata ég hana svona mikið?" Hún var fyndinn, flott, myndatakan alveg ótrúleg og leikurinn ekki slæmur miðað við fyrri tvær, í númer fimm er leikurinn hinsvegar Superb og ég virkilega trúi því að Daniel Radcliff eigi góðan leiklistar feril framundann.

En þá kom það, því lengra sem dró á myndina því meira fór hún í mig. Ég man hversu ógeðslega mikið mig hlakkaði til að sjá atriði á milli Siriusar, Lupins og Harrys í lok myndarinnar og ég man fyrir hversu ótrúlegu miklum vonbrigðum ég varð þegar ég sá atriðið og þar með hataði myndina.

Og nú ætla ég að koma með þá hluti sem fóru í taugarnar á mér við myndina:

- Öll tilgangslausu atriðinn sem voru t.d. Bækur að ráðast á fólk, draugar að fara í gegnum veggi, börn að borða nammi, mynd af trjám.

- Atrðiðin milli Harrys og Lupins fóru pínu í taugarnar á mér, afhverju voru þeir labbandi út um allt, kennari og nemandi. Þegar þeir ættu að vera inn í kastala inn á skrifstofu. Plús samtöl þeirra hefðu getað verið stytt helvíti mikið.

-Einn galli sem ég tók einnig við þessa mynd var að í staðinn fyrir að sleppa hlutum, sem reyndar myndin gerði heilan helling af, var að bæta einhverju inn í hana sem hefði algjörlega getað verið sleppt við að bæta og tók í raunninni bara dýrmætan tíma af atriðum sem hefðu átt að vera í myndinni.

- Svo eru það náttúrulega atriðunum sem var sleppt sem hefðu átt að vera í myndinni:

Þegar Sirisu braust inn í Gryffindor, Ron, Scabbers, hnífur!

Útskýringu afhverju Peter, Sirius voru Animagus-ar!

Hvernig slapp Sirius úr Askaban...hmmmm...það kom aldrei framm.

Rifrildið við Hermionie sem endist út næstum alla bókina...[get nokkurnvegin sætt mig við fjarveru þess úr myndini]

Quidditch vantaði heilan helling í myndina þar sem í raun er það í þriðju bókinni þar sem þessi leikur er mikilvægastur. En ég skil samt afhverju því var sleppt, þótt að þeir hefðu geta troðið því inn hefðu þeir klippt út öll tilgangslausu atriðin.

Afhverju í anskotanum að lengja myndina einnig með því þegar þeim dýrmæta tíma hefði getað verið eytt í eitthvað af þessum atriðum að ofan að Harry sá Peter á kortinu og fór að leita af honum, snape fann hann, Lupin kom, tók kortið og Harry segir honum hvað gerðist. Nú þetta gerðist aldrei í bókinni... Afhverju ekki bara láta þetta gerast eftir Hogsmade ferðina eins og það gerðis í alvörunni og sleppa þar með Harry labbandi um gangana og eitthvað álíka kjaftæði.

- Fjólubláa-rútu-ferðin var allt of löng og hvað var málið með gaurinn með kryppuna, vá hvað hann var tilganglaus og ófyndinn.

- Atriði þar sem Harry Kemst að því að Sirius er guðfaðir hans, það var ótrúlega fáránlegt hvernig var unnið úr því í myndinni, þau hefði geta sleppt grátkasti Harrys eftir það (sem var ekki í bókinni).

Einföld lausn: myndin er lengd heilan helling með tilganglausum atriðum eða atriðum sem hefðu getað verið unnin öðruvísi.

Og svo það sem fór mest í taugarnar á mér af öllu. Lokaatriðið: þar sem öllu var hennt aftast og þjapað saman í eina misheppnaða klessu.

En svo er einnig sú spurning að hverjum skal kenna um galla myndarinnar, Alfonso eða Steven...eða kannski einhverjum öðrum. Ég kýs að kenna leikstjóranum um, honum Alfonso, þótt ég virði hann sem leikstjóra, því vá hvað Harry Potter 3 var ótrúlega flott, vel gerð, og leikara stóðu sig bara mjög vel, svona miðað við þær fyrri, og svo auðvitað gerði hann Children of Men [MUST SEE]. Afhverju kenni ég ekki handritshöfuninum um, því hann skrifaði einnig handritið við allar hinar myndirnar og þær virkuðu alveg vel, handritslega séð.

Kannski var Alfonso ekki nógu mikill Potter aðdáandi, las hann bókina?

En eftir nöldrið sem gæti verið lengra, hver er þá niðurstaða mín eftir þriðju tilraun...tormmusláttur.....

Ég hata hana greinilega ekki jafn mikið og ég héllt að ég gerði, þrátt fyrir stóru STÓRU gallana sem hún hefur, var hún góð afþreying og ótrúlega flott og fyndinn en ég held að ég sé nálægt því að geta tekið hana í sátt...en það er einhver spölur í það.

Það sem fór eflaust mest í taugarnar á mér við myndina hefur ekkert með leikara eða söguþráð að gera, heldur var það myndataka og klipping. Persónulega fannst mér of mikil hreyfing á myndavélinni miðað við gerð myndar, þ.e.a.s. þetta var ævintýra/unglinga mynd ekki The Bourn Idendity. Vanalega hef ég ekkert á móti close-ups, en ég verð að setja út á það í Twilight, það var bara einum og mikið af þeim, og það mætti halda að Ed Wood hefði komið og verið með í anda við upptökur myndarinna miðað við svipina sem karakterarnir voru með í þeim tökum, sérstaklega Edward; Ofur reiður, vandræðalegt og svo kjánalegt. Líka var ég ekki að fíla hvernig myndin var klippt, eða réttara sagt ákveðin atriði voru klippt allt of mikið, veit ekki hvernig ég á að útskýra það, í staðin skal ég koma með dæmi: Bella að “konfronta” Edward á spítalanum eftir bílslysið þar sem þau tala reiðilega við hvort annað, og myndavélin fer frá honum yfir á hana, svo frá henni yfir á hann o.s.f. og þá meina ég “o.s.f.” allt of mikið, þetta atriði hefði virkað mun betur hefði það verið ein taka.

Ég vona hreinlega að fólk sem vill lesa bækurnar hætti ekki við eftir að hafa séð þessa mynd, því myndin er svo röng túlkun á bókinni. Það sem var mest heillandi við bókina var forvitnin á milli Edward og Bellu, og hversu mikið þau þráðu að vita meira um hvort annað og skilja hvort annað, sem leiddi að þessari svokölluðu “Forboðnu ást”. Bókinn er fyrst og fremst um þau og vondu kallarnir bara eitthvað lítið aukaatriði til að byggja upp næstu bækur. Þetta vantaði algjörlega í myndina, já Stewart og Pattinson náðu vel saman, en það vantaði forvitnilega tónin í myndina, það vantaði algjörlega tilfininguna að þau virkilega elskuðu hvort annað meira en allt. Edward og Bella eru nútíma Romeo og Julia, og myndin skilaði sambandi þeirra sem klaufalegu “teen-crush” sambandi. Áhorfendur fá ekki að connecta við þessa tvo karaktera jafn mikið og lesendur bókana fá. Þannig ég hvet alla til að lesa bókina og sjá hverju þeir eru að missa af. Lesa kannski fyrstu þrjár og sleppa svo síðustu.