Drama
Boogie Nights 1997
Frumsýnd: 13. mars 1998
Everyone has one special thing / The life of a dreamer, the days of a business, and the nights in between.
93% Critics Mynd þessi fjallar um klámmyndastjörnu sem leikin er af Mark Wahlberg. Við fylgjumst með þessum unga fola, sigrum hans og ósigrum í hartnær tvo og hálfan tíma. Myndin er látin gerast seinni hluta áttunda áratugarins og fyrri part þess níunda og spilar tónlistin stórt hlutverk í því að endurskapa þetta tímabil, þegar diskóið réði ríkjum.
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
UMFJALLANIR AF ÖÐRUM MIÐLUM
Svipaðar myndir
Gagnrýni (3)
Átakanleg mynd með stæl 
Þetta er ein af bestu myndum sem ég hef séð, var að kíkja á hana núna um daginn og vildi tjá mig aðeins um hana.
Paul Thomas Anderson er einn af mínum uppáhalds leikstjórum. Hann veit hvað hann er að gera og er ekki búin að gera eina slappa mynd alveg frá annari myndinni sinni sem er myndin sem ég mun verað tala um: Boogie Nights. Það sem heillaði mig rosalega mikið við Boogie Nights var hvað hún var með skothelt handrit og hvað leikararnir náðu að meðhöndla það og líka hvernig það var sett á filmuna góðu. Það er líka æðislegt að sjá 70's og 80's gert svona vel.
Þetta er mjög basic persónu-saga, en hún er djúp. Leikararnir standa sig ofur vel og það er algjör snilld hvernig þau túlka persónunar. Líka persónu-þróunnin er allsvakaleg. Sagan fer frá því að vera groovy og að vera eitthvað sem maður bjóst aldrei við að hún myndinni vera (hafið Requim for a Dream í huga). Það sést að P.T. Anderson er mikill aðdáandi Martin Scorsese's, sem er skinjalegt því hann er algjör fokking snillingur, P.T. Anderson er nærum með sama tökustíl sem lífkar upp myndina og gerir hana áhugaverðari.
Það er hægt að dást af þessari mynd í drasl, eftir áhorfið þá vekur hún upp umræður og pæling um myndina og meira segja umhverfið í kringum okkur. Ég mæli eindregið með henni og séstaklega til Martin Scorsese-aðdáenda og þeirra sem fíila gott drama.
10/10
Þetta er ein af bestu myndum sem ég hef séð, var að kíkja á hana núna um daginn og vildi tjá mig aðeins um hana.
Paul Thomas Anderson er einn af mínum uppáhalds leikstjórum. Hann veit hvað hann er að gera og er ekki búin að gera eina slappa mynd alveg frá annari myndinni sinni sem er myndin sem ég mun verað tala um: Boogie Nights. Það sem heillaði mig rosalega mikið við Boogie Nights var hvað hún var með skothelt handrit og hvað leikararnir náðu að meðhöndla það og líka hvernig það var sett á filmuna góðu. Það er líka æðislegt að sjá 70's og 80's gert svona vel.
Þetta er mjög basic persónu-saga, en hún er djúp. Leikararnir standa sig ofur vel og það er algjör snilld hvernig þau túlka persónunar. Líka persónu-þróunnin er allsvakaleg. Sagan fer frá því að vera groovy og að vera eitthvað sem maður bjóst aldrei við að hún myndinni vera (hafið Requim for a Dream í huga). Það sést að P.T. Anderson er mikill aðdáandi Martin Scorsese's, sem er skinjalegt því hann er algjör fokking snillingur, P.T. Anderson er nærum með sama tökustíl sem lífkar upp myndina og gerir hana áhugaverðari.
Það er hægt að dást af þessari mynd í drasl, eftir áhorfið þá vekur hún upp umræður og pæling um myndina og meira segja umhverfið í kringum okkur. Ég mæli eindregið með henni og séstaklega til Martin Scorsese-aðdáenda og þeirra sem fíila gott drama.
10/10
Aldeilis skemmtileg ræma um ungan mann sem vinnur á skemmtistað þar sem, meðal annara, klámmyndaleikarar venja komur sínar. Ekki líður á löngu áður en einn klámmyndastjórinn, leikinn óaðfinnanlega af Burt gamla Reynolds, kemst að því að strákur er óhemju vel vaxinn niður og fær hann því í bransann. Strákur breytir um nafn og verður stjarna á stuttum tíma, en skapbrestir og kókaínofneysla taka sinn toll og velta honum úr sessi. Þó myndin minni óneitanlega á feril John Holmes neita framleiðendur Boogie Nights alfarið að myndin sé byggð á ævi hans. En hvort sem það er satt eður ei er myndin snilld og gef ég henni verðskuldaðar 3 stjörnur.
Stórfengleg kvikmynd sem er óviðjafnanleg á allan hátt. Segja má með sanni að enginn kvikmyndagerðarmaður hafi komið jafn rækilega á óvart á árinu 1997 og hinn þrítugi leikstjóri og handritshöfundur Paul Thomas Anderson þegar hann sendi frá sér Boogie Nights. Gagnrýnendur hreinlega kepptust við að ljúka lofsorði á þessa frábæru mynd og sem dæmi um það má nefna að tveir af bestu kvikmyndagagnrýnendum heims, Roger Ebert og Leonard Maltin, hafa gefið henni úrvalsdóma. Myndin var síðan hlaðin verðlaunum hjá hinum ýmsu kvikmyndasamtökum í ársuppgjörinu fyrir 1997 og kórónaði það með þremur óskarsverðlaunatilnefningum sama ár; fyrir besta leik í aukahlutverki karla og kvenna (Burt Reynolds og Julianne Moore) og fyrir besta handrit ársins (Anderson). Myndin hefst um miðjan áttunda áratuginn. Eddie Adams (Mark Wahlberg) er 17 ára gamall drengur sem vonast eftir að eitthvað verði úr sér. Lukkan gengur í lið með honum þegar klámmyndakóngurinn James Horner (Reynolds) sér hann inni á diskó-bar og áttar sig samstundis á því að hér er kominn "talent" sem á eftir að gera hann ríkan. Eddie er nefnilega óvenjulega stórvaxinn á þann hátt sem hentar til að gera úrvals klámmyndir. Það líður líka ekki á löngu uns Eddie, (undir nafninu Dirk Diggler), er búinn að skapa sér frægð í bransanum í hlutverki leyniþjónustumannsins Brock Landers, eins konar James Bond, sem ferðast um heiminn og leggur konur á hægri og vinstri. Á mjög skömmum tíma er Eddie kominn á kaf í hið ljúfa líf sem hinni skyndilegu frægð fylgir. En velgengnin hefur einnig önnur og óæskilegri áhrif á hinn unga mann og með tímanum sekkur hann sífellt dýpra í óreglu og eiturlyf og endar að lokum í blindgötu. Stórfengleg kvikmynd sem er einstök á allan hátt. Ég gef Boogie Nights þrjár og hálfa stjörnu og mæli eindregið með henni. Hún er gott sýnishorn á því hvernig frægðin getur farið með fólk. Alls ekki missa af þessu meistaraverki og ekki missa af endurkomu gamla jaxlsins Burt Reynolds, sem flestallir voru búnir að afskrifa á miðjum tíunda áratugnum, hann fer á kostum. Semsagt; ómissandi mynd
Tengdar fréttir
05.12.2013
Frá botninum á toppinn
02.11.2013
Gosling var lagður í einelti
09.01.2013
Frumsýning - The Master