Rollerball 2002
Frumsýnd: 19. apríl 2002
Get In The Game.
98 MÍNEnska
Jonathan Cross er áhugamaður um jaðaríþróttir. Alexi Petrovich ræður hann til að leika lykilhlutverk í nýjustu íþrótta-uppfinningu sinni, Rollerball, en leikmenn þar eru á línuskautum og reyna að koma málmbolta í netið. Einnig eru menn á mótorhjólum hringsólandi í kring til að auka spennuna. Auk þess eru engar reglur í leiknum. Eins og gefur að skilja... Lesa meira
Jonathan Cross er áhugamaður um jaðaríþróttir. Alexi Petrovich ræður hann til að leika lykilhlutverk í nýjustu íþrótta-uppfinningu sinni, Rollerball, en leikmenn þar eru á línuskautum og reyna að koma málmbolta í netið. Einnig eru menn á mótorhjólum hringsólandi í kring til að auka spennuna. Auk þess eru engar reglur í leiknum. Eins og gefur að skilja munu blóðsúthellingar auka vinsældir leiksins og því byrjar Alexi að múta leikmönnum mismunandi liða til að valda usla á leikvellinum. Stuttu seinna er lífi Jonathan stefnt í stórhættu, og í lokin þurfa Jonathan og liðsfélagar hans að keppa upp á líf og dauða við sinn höfuðandstæðing - yfirmann þeirra, Alexi Petrovich. ... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Viðbjóðslega léleg og tilgangslaus íþróttaþvæla. Er víst endurgerð á samnefndri mynd með James Caan. Sú mynd var þó þokkaleg en þessi er ekki að meika nokkurn skapaðan hlut. Söguþráðurinn er eins þunnur og mögulega getur orðið og snýst nær eingöngu um íþróttir. Jean Reno alveg eins og hálfviti og ekki skil ég hvað Rebecca Romijn Stamos var að pæla með að láta hafa sig út í þetta sorp. Leikstjórinn John Mctiernan hefur oftar en ekki misstigið sig í gegnum tíðina en svona lélega mynd hefur hann aldrei áður gert. Forðist þessa sem að leggjast út í vatn með rafmagnstæki. Hreinasta hörmung.
Ágætis mynd með dúndurgóðri músík. Myndin fjallar um ofbeldisfulla íþrótt sem slær öll met. Cris Klein var frekar lélegur, en LL COOL J var töff. Hasarinn er góður, og myndin er spennandi. Ég skil ekki af hverju öllum finnst Roller Ball svona léleg. Come On, það eru til verri myndir en þetta (Mulholland DRIVE er t.d. ein þeirra, og ég fatta ekki hvað er svo gott við sú mynd). En allaveganna er Roller Ball nett mynd sem hentar helst strákum.
Satt best að segja þá veit ég ekki hvað hæstvirtu menn hér að ofan sáu í þessarri mynd til að verðskulda hálfa stjörnu. Ég þurfti að leita svo langt aftur að verri mynd sem ég hefði séð, að fyrir valinu varð myndin Millenium (1989) með Kris Kristofferson. Sú mynd var líka afspyrnuléleg, 0 stjörnur og er að öllum líkindum eingöngu verri fyrir þá staðreynd að ég borgaði meira fyrir að sjá hana heldur en Rollerball (að teknu tilliti til verðbólgu að sjálfsögðu). Ég og frúin notum afsláttarmiða Smárabíós á American Style, miðinn kostaði 400 kr. og ef afsláttur á American Style er reiknaður með, þá kostaði myndin u.þ.b. 150 krónur á mann. Samt finnst manni þeim illa varið. Ég hefði getað hent þessum 300 kr. í ræsið og átt 90 mínúturnar mínar.
Death Race 2000 og The Running Man fjalla báðar um ofbeldisfulla sjónvarpsþætti sem eru vinsælir, í Death Race var kappakstur, þar fengu keppendurnir stig fyrir að ‘eyða’ mótherjum sínum og enn meir stig fyrir að keyra yfir fólk (börn og gamalt fólk gáfu flest stig ef ég man rétt), í The Running Man voru keppendurnir eltir upp af fólki í sérkennilegum búningum sem reyndu að drepa þá sem kepptu. Núna er Rollerball komin, endurgerð af kvikmynd með sama titil sem var eftir Norman Jewison og skartaði James Caan í aðalhlutverki. Í leiknum Rollerball keppa tvö lið, hvert í fáránlegum búningum. Allir virðast vera á hjólaskautum en allavegana 2 í hvoru liði á mótorhjólum, svo fara allir í hringi á braut á meðan þau reyna að koma að koma járnkúlu á stóran gull disk, ef þau henda kúlunni nógu fast þá koma flugeldar og þau fá stig. Allt er þetta gert á mjög ofbeldisfullan hátt, þessi leikur var gerður miklu skemtilegri þegar hann var kallaður Quiddich í Harry Potter bókunum og myndinni.
Rollerball leiknum er stjórnað að Petrovich (Jean Reno). Reno er gerður mjög rússneksu með því að láta hann vera með yfirvaraskegg og sérkennilegan hreim. Rollerball leikurinn er líka bara spilaður í mjög mið Asískum löndum. Þessum löndum sem engin getur talað ensku, þá sérstaklega erfið orð eins og “Jon-a-than”. Petrovich fylgist með leiknum með framtíðar viðskiptavinum, hann horfir líka á skjá sem sýnir vinsældir þáttarins(Instant Global Rating.), í hvert skipti sem eitthvað ofbeldisfullt gerist hækkuðu vinsældir þáttarins, það þýðir að árið 2005 mun fólk geta fundið á sér þegar einhvað ofbeldis fullt hefur komið á skjáinn og kveikir strax á.
Petrovich vill fá þættina á Bandarískt sjónvarp en til þess þarf hann meiri vinsældir og til að fá meiri vinsældir verður hann að fá meira blóð og ofbeldi.
Ójá, það var líka kynnir leikin af Paul Heyman, Paul er alvöru kynnir í WWF eða “wrestling” einsog það er kallað. Það hefur reynst honum vel því hann lætur alveg eins og WWF kynnar, alltaf jafn hissa þegar einhvað gerist.
Það er margt slæmt við þessa mynd, eitt það augljósasta er leikaravalið. Chris Klein leikur ‘hetjuna’. Þetta hlutverk var ætlað Arnold Schwarzenegger týpu, Chris Klein minnir mig meira á Ajax úr teiknimyndunum um Duckman heldur en Arnold Schwarzenegger.
Handritið og söguþráðurinn er eitt það þynnsta sem ég hef séð lengi, það mætti halda að engin hafi í raun lesið það áður en myndin var gerð. Persónurnar, hafa jú allar sitthvor nöfnin en það er það eina sem skilur þær að. Kvikmyndatakan var enn verri, ég hélt á tímabili að það væri eitthvað að sýningartækinu í Smárabíó, þá sérstaklega í löngu atriði sem var tekið upp með “night vision”, allt grænt og óskírt. Svo var nátturulega fyllt upp í myndina með endalausum rokk lögum.
Ég veit ekki hvað skeði við framleiðslu þessara myndar, leikstjórinn John McTiernan hefur áður gert myndir eins og Predator, The Hunt for Red October og Die Hard(1og 3), ekki voru þetta slæmar myndir.
Svo það allra versta við myndina var að hún er næstum 2 klukkutímar! Horfiði frekar á Euro Sport og Mtv til skiptist í staðinn fyrir að eyða peningnum ykkar í þetta, ef ég má kalla það, rusl.
sbs.is
Metnaðarleysi dauðans!
Rollerball lítur út fyrir að vera eitthvað sem farið hefur í framleiðslu án handrits. Maður hefur nú séð margar Hollywood hasarmyndir sem þjást af slöppu og heimskulegu handriti, en Rollerball toppar í raun allt það lélega sem ég hef séð undanfarna mánuði í þeim geira, og er bara vægast sagt óáhorfanleg til áhorfs.
Myndin er svo hryllilega léleg að ég var næstum því kominn í hláturskast. Samtölin eru meðal þeirra heimskulegustu sem hafa verið skrifaðar, og hvergi finnst söguþráður í myndinni. A.m.k. tók ég ekki eftir neinum. Klippingarnar eru líka hálf hallærislegar, og þær geta orðið virkilega óþolandi í ofbeldisatriðum, þar sem þær verða of hraðar og er erfitt að skynja hvað er á seiði. Svo skil ég ekki hvað í fjandanum "night vision-atriðið" átti að þýða.
Chris Klein er stanslaust að endurtaka leik sinn úr fyrri myndum sínum, og er þess vegna alltaf eins, en einhverra hluta vegna tekst honum að standa sig mun verr hér en venjulega. Jean Reno er ekki mikið skárri (og maður var farinn að vonast til að hann gæti bjargað myndinni), og leikur eitt leiðinlegasta illmenni sem sést hefur í kvikmynd, punktur. LL Cool J á þó nokkur ágæt móment, og Rebecca Romijn-Stamos er með flottan kropp en því miður fer leikur hennar svakalega í taugarnar á mér.
Rollerball átti upprunalega að vera með R (b.i. 17 ára) aldursstimpilinn í USA, en hún var mikið klippt niður og því komst hún ekki svo hærra en með PG-13 (það voru aðallega nektaratriðin hjá Stamos sem voru klippt niður - þó að nokkrir bútar af þeim senum séu eftir í þessari útgáfu). En hún er samt sem áður mjög ofbeldisfull, og persónulega finnst mér hún vera OF ofbeldisfull til að eiga skilið aldursstimpilinn sem hún fékk vestanhafs. Tónlistin er betri en myndin á skilið, og sviðsmyndirnar eru ekki af verri endanum. John McTiernan er bókstaflega búinn að rústa ferlinum sínum hér, og það er staðreynd sem maður á ansi erfitt með að kyngja, miðað við hversu margar þrælfínar spennumyndir hann hefur fært okkur (Die Hard, The Hunt for Red October, Predator o.fl). Fyrir þá sem sækjast eftir spennu sem er peninganna virði, þá mæli ég frekar með Blade II, því Rollerball bara 90 mínútna rusl sem gleymist fljótt sem er líklegri til að flokkast undir gamanmyndageirann á vídeóleigunum. Það er allavega mikið hægt að hlæja að henni.
2/10
Rollerball lítur út fyrir að vera eitthvað sem farið hefur í framleiðslu án handrits. Maður hefur nú séð margar Hollywood hasarmyndir sem þjást af slöppu og heimskulegu handriti, en Rollerball toppar í raun allt það lélega sem ég hef séð undanfarna mánuði í þeim geira, og er bara vægast sagt óáhorfanleg til áhorfs.
Myndin er svo hryllilega léleg að ég var næstum því kominn í hláturskast. Samtölin eru meðal þeirra heimskulegustu sem hafa verið skrifaðar, og hvergi finnst söguþráður í myndinni. A.m.k. tók ég ekki eftir neinum. Klippingarnar eru líka hálf hallærislegar, og þær geta orðið virkilega óþolandi í ofbeldisatriðum, þar sem þær verða of hraðar og er erfitt að skynja hvað er á seiði. Svo skil ég ekki hvað í fjandanum "night vision-atriðið" átti að þýða.
Chris Klein er stanslaust að endurtaka leik sinn úr fyrri myndum sínum, og er þess vegna alltaf eins, en einhverra hluta vegna tekst honum að standa sig mun verr hér en venjulega. Jean Reno er ekki mikið skárri (og maður var farinn að vonast til að hann gæti bjargað myndinni), og leikur eitt leiðinlegasta illmenni sem sést hefur í kvikmynd, punktur. LL Cool J á þó nokkur ágæt móment, og Rebecca Romijn-Stamos er með flottan kropp en því miður fer leikur hennar svakalega í taugarnar á mér.
Rollerball átti upprunalega að vera með R (b.i. 17 ára) aldursstimpilinn í USA, en hún var mikið klippt niður og því komst hún ekki svo hærra en með PG-13 (það voru aðallega nektaratriðin hjá Stamos sem voru klippt niður - þó að nokkrir bútar af þeim senum séu eftir í þessari útgáfu). En hún er samt sem áður mjög ofbeldisfull, og persónulega finnst mér hún vera OF ofbeldisfull til að eiga skilið aldursstimpilinn sem hún fékk vestanhafs. Tónlistin er betri en myndin á skilið, og sviðsmyndirnar eru ekki af verri endanum. John McTiernan er bókstaflega búinn að rústa ferlinum sínum hér, og það er staðreynd sem maður á ansi erfitt með að kyngja, miðað við hversu margar þrælfínar spennumyndir hann hefur fært okkur (Die Hard, The Hunt for Red October, Predator o.fl). Fyrir þá sem sækjast eftir spennu sem er peninganna virði, þá mæli ég frekar með Blade II, því Rollerball bara 90 mínútna rusl sem gleymist fljótt sem er líklegri til að flokkast undir gamanmyndageirann á vídeóleigunum. Það er allavega mikið hægt að hlæja að henni.
2/10
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Vefsíða:
Aldur USA:
R
Frumsýnd á Íslandi:
19. apríl 2002