Windtalkers 2002
Frumsýnd: 4. október 2002
Honor Was Their Code.
134 MÍNEnska
Í Heimsstyrjöldinni síðari, þegar Bandaríkjamenn þurftu örugga samskiptaleið, þá bjuggu þeir til dulmál byggt á Navajo tungumálinu. Navajoar voru því ráðnir í herinn og voru látnir tala saman milli herdeilda þannig að þó að óvinurinn væri að hlusta þá myndi hann ekki skilja hvað væri verið að segja. Og til að tryggja að dulmálið væri öruggt... Lesa meira
Í Heimsstyrjöldinni síðari, þegar Bandaríkjamenn þurftu örugga samskiptaleið, þá bjuggu þeir til dulmál byggt á Navajo tungumálinu. Navajoar voru því ráðnir í herinn og voru látnir tala saman milli herdeilda þannig að þó að óvinurinn væri að hlusta þá myndi hann ekki skilja hvað væri verið að segja. Og til að tryggja að dulmálið væri öruggt þá voru menn ráðnir til að vernda það hvað sem það kostaði. Einn af þessum mönnum var Joe Enders, maður sem slasaðist þannig að hann hann átti ekki að geta sinnt herþjónustu ,en er látinn gæta Ben Yahzee. Í fyrstu er spenna á milli þeirra, en síðan gengur samstarf þeirra betur. ... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Hræðilega slök. OK. Flott kannski, en það hefði verið hægt að stytta hana um klukkutíma án þess að það kæmi niður á sögunni sem maður er búinn að sjá undrað sinnum. Ekki miðans virði og leikstjórinn ætti að snúa sér að því sem hann hefur áður gert. Tekst allavega illa upp hér. Sleppa.
Árið er 1943. Stríð bandamanna við Japani geysar á kyrrahafseyjunum. Eitt af því sem veldur hvað mestu mannfalli í liði bandamanna er að Japönum hefur alltaf tekist að ráða dulmálslykil þeirra. Þess vegna hefur yfirherstjórnin brugðið á það ráð að notast við indjána af Navajo-ættflokknum og tungumál þeirra sem dulmálslykla. Þessi dulmálslykill er svo mikilvægur að þeir sem eiga að gæta þessara manna er sagt að ef þeir lendi í höndum Japana eigi þeir að sjá til þess að Japanarnir nái þeim ekki lifandi.
Einn af þeim sem ráðinn er lífvörður indjánanna er liðþjálfinn Joe Enders (Nicolas Cage). Ásamt því að vera með bilað jafnvægisskyn eftir handsprengju glímir Joe einnig við drauga fortíðar þegar hann varð þess valdandi að margir menn úr hans eigin liði dóu.
Joe er settur í það að gæta hins Ben Yahzee (Adam Beach). Yahzee er fullur af hálfbarnalegum hetjuhugsjónum, ættjarðarást og öðru bulli og Joe hefur ekki mikið álit á honum í fyrstu. En það mun breytast þegar þessir menn fara út í bardagann og vinátta myndast með þeim. Og spurningin er hvort Joe geti virkilega drepið Ben ef að til kastanna kemur. Hversu langt er Joe tilbúinn að ganga bara til þess að hlýða skipunum.
Ein af verstu stríðsmyndum sem ég hef séð var myndin We Were Soldiers. Þessi er ekki svo ólík þeirri mynd nema að hún er hugsanlega ennþá klisjukenndari ef það var þá hægt. Ég veit í rauninni ekki hversu mikið er satt og rétt í hlut Navajo-indjána í seinni heimsstyrjöldinni en ef svo er þá er engin spurning að saga þeirra verðskuldar athygli umheimsins. Verst að henni skuli ekki vera komið betur til skila heldur en þetta. Maður veit eiginlega alltaf hvað á eftir að gerast, hvernig það mun gerast og hvers vegna. Sama gildir um persónurnar sem eru einn stór klisjubolti út í gegn. Við höfum hetjurnar og félagana tvo (betra að önnur þeirra sé skemmd á sálinni), við höfum rasistann (Noah Emmerich), við höfum hinn góða og léttari yfirmanninn (Christian Slater), við höfum by-the-book yfirmanninn (Peter Stormare) og síðast en ekki síst, við höfum konuna sem trúir statt og stöðugt á göfugu hetjuna Cage (Frances O'Connor). OJJJJ!!!!!
Það eina sem reddar þessari mynd frá því að vera algjört rusl eins og We Were Soldiers er Cage. Þegar hann er ekki að leika þessi væmnu leiðindavælukjóahlutverk sín þá er hann virkilega öflugur leikari oft á tíðum. Það væri svo sem synd að segja að samtölin væru vel skrifuð í myndinni en Cage gerir eins vel og hann getur með efnið sem hann hefur. Honum tekst að búa til úr efninu persónu sem er góður maður en er að bugast og missa manneðli sitt út af öllu blóðinu sem flýtur í kringum hann og hann sjálfur hefur stundum verið ábyrgur fyrir. Fyrirtaks leikur hjá Cage. Einnig reynir Adam Beach að gera eins vel og hann getur með sitt hlutverk. Eini gallinn er að það er algjörlega einhliða svo maður getur aldrei kynnst hans persónu sem með réttu ætti að vera aðalpersóna myndarinnar en ekki Cage.
Eins og ég sagði áðan: Saga þessara manna er vissulega merkileg en miðað við þetta mæli ég heldur með því að þið lesið um það. Og John Woo þarf verulega að fara að hugsa sinn gang um það hvert hann er eiginlega að stefna. Hann sem var áður einn allra öflugasti og stýliskasti leikstjóri samtímans er að sökkva æ dýpra niður í vellu, vitleysisgang og leiðindi.
Enn ein stríðsmynd Bandaríkjamanna sem byggð er á sönnum atburðum. Ekki er mikið hægt að segja um þessa mynd. Leikararnir voru allir fínir, Christian Slater var bestur. Söguþráðurinn er frumlegur á sinn vegu. Hún var frábærlega gerð á öllum sviðum en John Woo er ekki rétti maðurinn til að stjórna svona næmri sögu. Sá mesti áberandi lélegi partur myndarinnar var Bandaríski fáninn sem var naumast alls staðar í byrjuninni og að Bandaríkjamennirnir gátu skotið hreint út í loftið og hitt Japana eins og skot. Samt er Windtalkers betri en ég hélt og er þess verðandi fyrir 800 krónur.
Windtalkers er mjög amerísk mynd hún er allt að því að vera jafn amerísk og Behind Enemy Lines og það eru ekki meðmæli, þó svo að hún hafi verið hin fínasta skemmtun.
Myndin má þó eiga það að vera lista vel gerð, flottar bardagasenur og sprengingar er það sem að príðir myndina helst, en það sem dregur hana einna helst niður er of mikil hetjudáð og kanski helst til grunn persónusköpun á flestum öðrum hlutverkum en aðalhlutverkinu.
Myndin er ein stór formúla og sýnir það að John Woo á bara að halda sig við bardagana en láta aðra um persónusköpun og úm það að túlka samtöl sem stundum eru hálf innihaldslaus.
Ég mæli alveg með því að fólk sjái myndina í bíó því hún er vel gerð og hasarinn er nógur, hinsvegar skuluð þið ekki gera of miklar væntingar til hennar því það gæti ollið vonbrigðum.
Áhrifalaus stríðsmynd
John Woo er óneitanlega með betri spennumyndaleikstjórum kvikmyndasögunnar, en persónulega finnst mér að hann hefði bara átt að halda sig við hasarmyndagerð, enda skýrist ástæðan hérna hvers vegna.
Woo kallinn ræður bara einhvern veginn ekki alveg við svona gríðarlega krefjandi verkefni. Stríðssenurnar eru eiginlega bara það sem hann gerir best, og það er sagan sjálf sem hann ræður ekki við. Hún er einnig notfærð á svo hallærislegan hátt að hálfa væri nóg. Hún er svona nokkurn veginn afsökun Woo's til að koma eins miklu blóði og sprengingum og mögulegt er inn í myndina. Ókei, bardagasenurnar eru mjög vel gerðar og tæknivinnslan sem fylgir er framúrskarandi, en ofbeldið er samt bara ekki alveg nóg til að bera uppi tveggja tíma stríðsmynd, sérstaklega þegar hvergi er áhersla lögð í uppbyggingu sögunnar eða jafnvel persónusköpun. Það eru bara þessir tveir sem fara með lykilhlutverkin (Nicolas Cage & Adam Beach) sem fá einhverja smá dýpt (samt ekki næga), en aftur á móti eru hinir, þ.e.a.s. aukaliðið, sem eru kannski svona hér um bil 10 manns, ansi flatir og sumir fá varla svo mikið sem nöfn gefin fram.
Leikurinn er reyndar ekki sem verstur. Christian Slater er þarna (ótrúlegt en satt) fremstur í flokki og Noah Emmerich er líka stórfínn. Þeir Cage og Jason Isaacs voru samt alveg nákvæmlega eins og áður fyrr og Adam Beach virtist ekki geta hætt að brosa næstum alla myndina. Einkum er Frances O'Connor vannýtt í voða tilgangslausu hlutverki sem eini kvenmaður myndarinnar.
Windtalkers lofar mjög góðu í fyrstu, en það líður ekki langt þar til handritið sekkur bara í eintóma klisjugryfju og það eina sem gerir hana þess virði svo að maður fari ekki út úr hléinu eru bardagasenurnar. En Windtalkers nær samt ekki að skapa svipaða stemmningu og var m.a. í Black Hawk Down, Saving Private Ryan og We Were Soldiers. Þær sýndu svo mörg áhrifarík viðbrögð og stríðsatriðin sjálf voru svo áköf að manni leið bara eins og maður væri að upplifa slíkt helvíti sjálfur, en það er einmitt það sem þessi mynd tekst ekki að útvega, og manni finnst bara eins og maður sé að horfa á stanslausar sprengingar og blóðsúthellingar allan tímann og þetta er ekki nærri því jafn raunverulegt. Annars get ég heldur bara ekki mælt með myndinni, vissulega á hún sína spretti en þar sem að hún er svona löng, þá gengur það ekki alveg upp.
En þeir sem sækjast einungis eftir miklum látum og ofbeldi munu ekki verða svekktir, en ef ykkur finnst gæðin skipta meira máli heldur en magnið, þá væri best að leita eitthvert annað.
5/10
John Woo er óneitanlega með betri spennumyndaleikstjórum kvikmyndasögunnar, en persónulega finnst mér að hann hefði bara átt að halda sig við hasarmyndagerð, enda skýrist ástæðan hérna hvers vegna.
Woo kallinn ræður bara einhvern veginn ekki alveg við svona gríðarlega krefjandi verkefni. Stríðssenurnar eru eiginlega bara það sem hann gerir best, og það er sagan sjálf sem hann ræður ekki við. Hún er einnig notfærð á svo hallærislegan hátt að hálfa væri nóg. Hún er svona nokkurn veginn afsökun Woo's til að koma eins miklu blóði og sprengingum og mögulegt er inn í myndina. Ókei, bardagasenurnar eru mjög vel gerðar og tæknivinnslan sem fylgir er framúrskarandi, en ofbeldið er samt bara ekki alveg nóg til að bera uppi tveggja tíma stríðsmynd, sérstaklega þegar hvergi er áhersla lögð í uppbyggingu sögunnar eða jafnvel persónusköpun. Það eru bara þessir tveir sem fara með lykilhlutverkin (Nicolas Cage & Adam Beach) sem fá einhverja smá dýpt (samt ekki næga), en aftur á móti eru hinir, þ.e.a.s. aukaliðið, sem eru kannski svona hér um bil 10 manns, ansi flatir og sumir fá varla svo mikið sem nöfn gefin fram.
Leikurinn er reyndar ekki sem verstur. Christian Slater er þarna (ótrúlegt en satt) fremstur í flokki og Noah Emmerich er líka stórfínn. Þeir Cage og Jason Isaacs voru samt alveg nákvæmlega eins og áður fyrr og Adam Beach virtist ekki geta hætt að brosa næstum alla myndina. Einkum er Frances O'Connor vannýtt í voða tilgangslausu hlutverki sem eini kvenmaður myndarinnar.
Windtalkers lofar mjög góðu í fyrstu, en það líður ekki langt þar til handritið sekkur bara í eintóma klisjugryfju og það eina sem gerir hana þess virði svo að maður fari ekki út úr hléinu eru bardagasenurnar. En Windtalkers nær samt ekki að skapa svipaða stemmningu og var m.a. í Black Hawk Down, Saving Private Ryan og We Were Soldiers. Þær sýndu svo mörg áhrifarík viðbrögð og stríðsatriðin sjálf voru svo áköf að manni leið bara eins og maður væri að upplifa slíkt helvíti sjálfur, en það er einmitt það sem þessi mynd tekst ekki að útvega, og manni finnst bara eins og maður sé að horfa á stanslausar sprengingar og blóðsúthellingar allan tímann og þetta er ekki nærri því jafn raunverulegt. Annars get ég heldur bara ekki mælt með myndinni, vissulega á hún sína spretti en þar sem að hún er svona löng, þá gengur það ekki alveg upp.
En þeir sem sækjast einungis eftir miklum látum og ofbeldi munu ekki verða svekktir, en ef ykkur finnst gæðin skipta meira máli heldur en magnið, þá væri best að leita eitthvert annað.
5/10
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Vefsíða:
Aldur USA:
R
Frumsýnd á Íslandi:
4. október 2002
VHS:
19. febrúar 2003