Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Sumt gott, sumt slæmt
Af Disney-teiknimyndunum frá '50-'89 þá virðist The Jungle Book vera í uppáhaldi hjá flestum. Og þrátt fyrir að ég skilji fullkomlega af hverju þá var ég aldrei sérstaklega hrifinn af henni. Hún hefur slatta af góðum karakterum en því miður eru líka eitthvað af leiðinlegum karakterum.
Einn af stærstu göllunum við myndina er hversu lítinn söguþráð hún hefur og nýtir hann ekki mjög vel. Það er fullt af atriðum sem hafa engan tilgang sem annað hvort skemmtu mér eða pirruðu mig. Bestu dæmin um bæði atriðin eru þegar fílarnir koma (atriðið þegar Winifred er að rífast við Haithi er áreiðanlega besta atriði myndarinnar) og þegar aparnir koma (apakóngurinn var byggður upp á frægum jazzara sem talaði fyrir hann, en hann náði samt að vera rosalega pirrandi).
Karakterarnir eru annaðhvort eftirminnilegur eða gleymdir. Illmennin eru bæði minnugir. Kaa hefur mjög góða rödd (sá sem talar fyrir hann er sá sami og talaði fyrir Bangsímon) og dáleiðslan sem hann notar hefði getað verið góð hefði ekki verið fyrir hindranir. Því miður kemur hann ekki mikið fram í myndinni, og það er það eina neikvæða sem ég get sagt um hann. En Shere Khan (hlýtur að vera leiðinlegt að hafa þetta eftirnafn eftir Star Trek 2) er aðalástæðan fyrir því að sjá myndina. Hann kemur reyndar ekki mikið fram í myndinni en maður getur alltaf fundið fyrir hversu ógnandi hann er í gegnum aðra karaktera sem eru að tala um hann. Síðan þegar hann kemur stelur hann öllum atriðum sínum. Röddin (talaður af George Sanders) er frábær og hann nær að koma með einn flottasta endi á lagi sem ég hef heyrt. Baloo og Bagheera gleymdust fljótt fyrir mér, eins og úlfarnir og hrægammanir, þó Baloo átti sín moment.
Tónlistin, handritið og útlitið er með því betra frá Disney síðan á gullöldinni, þó lögin séu ekki rosalega minnug. Eitt annað smáatriði sem ég hafði gaman af var hversu margir enskuhreimar voru í myndinni, t.d. voru hrægammanir með Cockney hreim, Baloo með bandarískan hreim og Shere Khan með breskan yfirstéttarhreim.
Mowgli fannst mér alltaf vera leiðinlegur. Hann var allan tímann óáhugaverður og barnalegur (ég veit að hann var um 10 ára gamall en samt). Ekki einu sinni hélt ég með honum á móti Shere Khan (sem hatar víst menn). Síðan fer hann á endanum að vera miklu heimskari. Ég vil ekki spoila hvað gerist en það er eitt að vera hugrakkur og annað að vera fífldjarfur.
Ég get fullkomlega skilið af hverju fólk elskar þessa mynd en mér fannst hún vera með stóra blöndu af góðum hlutum, gleymdum hlutum og slæmum hlutum.
6/10; há sexa, en samt sexa
Af Disney-teiknimyndunum frá '50-'89 þá virðist The Jungle Book vera í uppáhaldi hjá flestum. Og þrátt fyrir að ég skilji fullkomlega af hverju þá var ég aldrei sérstaklega hrifinn af henni. Hún hefur slatta af góðum karakterum en því miður eru líka eitthvað af leiðinlegum karakterum.
Einn af stærstu göllunum við myndina er hversu lítinn söguþráð hún hefur og nýtir hann ekki mjög vel. Það er fullt af atriðum sem hafa engan tilgang sem annað hvort skemmtu mér eða pirruðu mig. Bestu dæmin um bæði atriðin eru þegar fílarnir koma (atriðið þegar Winifred er að rífast við Haithi er áreiðanlega besta atriði myndarinnar) og þegar aparnir koma (apakóngurinn var byggður upp á frægum jazzara sem talaði fyrir hann, en hann náði samt að vera rosalega pirrandi).
Karakterarnir eru annaðhvort eftirminnilegur eða gleymdir. Illmennin eru bæði minnugir. Kaa hefur mjög góða rödd (sá sem talar fyrir hann er sá sami og talaði fyrir Bangsímon) og dáleiðslan sem hann notar hefði getað verið góð hefði ekki verið fyrir hindranir. Því miður kemur hann ekki mikið fram í myndinni, og það er það eina neikvæða sem ég get sagt um hann. En Shere Khan (hlýtur að vera leiðinlegt að hafa þetta eftirnafn eftir Star Trek 2) er aðalástæðan fyrir því að sjá myndina. Hann kemur reyndar ekki mikið fram í myndinni en maður getur alltaf fundið fyrir hversu ógnandi hann er í gegnum aðra karaktera sem eru að tala um hann. Síðan þegar hann kemur stelur hann öllum atriðum sínum. Röddin (talaður af George Sanders) er frábær og hann nær að koma með einn flottasta endi á lagi sem ég hef heyrt. Baloo og Bagheera gleymdust fljótt fyrir mér, eins og úlfarnir og hrægammanir, þó Baloo átti sín moment.
Tónlistin, handritið og útlitið er með því betra frá Disney síðan á gullöldinni, þó lögin séu ekki rosalega minnug. Eitt annað smáatriði sem ég hafði gaman af var hversu margir enskuhreimar voru í myndinni, t.d. voru hrægammanir með Cockney hreim, Baloo með bandarískan hreim og Shere Khan með breskan yfirstéttarhreim.
Mowgli fannst mér alltaf vera leiðinlegur. Hann var allan tímann óáhugaverður og barnalegur (ég veit að hann var um 10 ára gamall en samt). Ekki einu sinni hélt ég með honum á móti Shere Khan (sem hatar víst menn). Síðan fer hann á endanum að vera miklu heimskari. Ég vil ekki spoila hvað gerist en það er eitt að vera hugrakkur og annað að vera fífldjarfur.
Ég get fullkomlega skilið af hverju fólk elskar þessa mynd en mér fannst hún vera með stóra blöndu af góðum hlutum, gleymdum hlutum og slæmum hlutum.
6/10; há sexa, en samt sexa
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Framleiðandi
Buena Vista Pictures
Vefsíða:
Aldur USA:
G
Útgefin:
12. september 2013
Bluray:
12. september 2013