Aðalleikarar
Leikstjórn
Hraður pólitískur þriller
State of Play er hraður pólitískur þriller þar sem mikið gerist á stuttum tíma. Ekki veitir af þeim rúmum tveimur klukkutímum sem sýningin stendur yfir þar sem handritið er byggt á sex klukkutíma breskri sjónvarpsseríu. Farið er þá skynsömu leið til að fá festu í atburðarásina að láta alla atburði gerast með beinni eða óbeinni þátttöku aðalpersónunnar Cal McAffrey (Russell Crowe).
McAffrey er harðjaxl í blaðamannastétt sem virðist hafa innkomu alls staðar í hið opinbera kerfi. Þessi innkoma hans kemur honum til góða þegar besti vinur hans, þingmaðurinn Stephan Collins (Ben Affleck) biður hann um að hjálpa sér við að komast úr miklum ógöngum, sem hann hefur lent í eftir að aðstoðarkona hans, sem hann hafði haldið við, lendir fyrir lest. Í fyrstu er talið að hún hafi framið sjálfsmorð, en ýmislegt bendir til að um morð hafi verið að ræða. McAffrey er fyrst og fremst blaðamaður og vinskapur hans við Collins og sú staðreynd að eitt sinn hélt hann við eiginkonu þingmannsins, kemur ekki í veg fyrir að hann ásamt ungri og metnaðarfullri blaðakonu fer að kryfja málið. Eftir því sem dýpra er grafið koma í ljós tengingar sem ekki eru beint til að auka vinskapinn milli þeirra félaga.
Góðir pólitískir þrillerar hafa ávallt verið í uppáhaldi og State of Play hefur marga kosti slíkra kvikmynda og fer myndin sérlega vel af stað þar sem stjórnmál og fréttamennska er í góðu jafnvægi. Það er ekki fyrr en atburðarásin verður flókin að stoðirnar fara að bresta og lausum endum fjölgar, sérlega verða pælingar blaðamannanna sundurlausar, sem örugglega hafa verið markvissari í bresku sjónvarpsseríunni. Þegar ég sat yfir State of Play þá rifjaðst smám saman upp fyrir mér að ég hafði séð bresku útgáfuna en mundi ekki það vel eftir henni að endirinn í myndinni kom mér jafn mikið á óvart og öðrum. En þegar málið er til lykta leitt og hugsað er til baka þá er ljóst að skautað hefur verið með miklum hraða yfir atburði sem tengjast og þarfnast betri útskýringa.
Russell Crove er eins og gamall hippi í útliti og er sannfærandi blaðamaður sem vill frekar ata fingur sína í prentsvertu en að skrifa í netútgáfu. Var ég einna sáttastur við myndina þegar hún gerist á ritstjórninni þar sem ekkert er verið að fela að fyrirmyndin er The Washington Post. Þar ræður ríkjum Cameron Lynne sem Helen Mirren túlkar af sinni alkunnu snilld. Ben Affleck kemst ekki eins vel frá sínu hlutverki er óvenju sviplaus stjórnmálamaður miðað við mikilvægi þess sem hann er að gera.
Í heild er State of Play ágæt skemmtun og varla hægt að sakast við leikstjórann Kevin MacDonald (The Last King of Scotland) að hún skilji eftir sig slóð ósvaraðra spurninga, leikstjórn hans er örugg. Sjálfsagt hefur eitthvað efni lent í skærunum svo tveggja tíma lengdinni yrði fullnægt.
State of Play er hraður pólitískur þriller þar sem mikið gerist á stuttum tíma. Ekki veitir af þeim rúmum tveimur klukkutímum sem sýningin stendur yfir þar sem handritið er byggt á sex klukkutíma breskri sjónvarpsseríu. Farið er þá skynsömu leið til að fá festu í atburðarásina að láta alla atburði gerast með beinni eða óbeinni þátttöku aðalpersónunnar Cal McAffrey (Russell Crowe).
McAffrey er harðjaxl í blaðamannastétt sem virðist hafa innkomu alls staðar í hið opinbera kerfi. Þessi innkoma hans kemur honum til góða þegar besti vinur hans, þingmaðurinn Stephan Collins (Ben Affleck) biður hann um að hjálpa sér við að komast úr miklum ógöngum, sem hann hefur lent í eftir að aðstoðarkona hans, sem hann hafði haldið við, lendir fyrir lest. Í fyrstu er talið að hún hafi framið sjálfsmorð, en ýmislegt bendir til að um morð hafi verið að ræða. McAffrey er fyrst og fremst blaðamaður og vinskapur hans við Collins og sú staðreynd að eitt sinn hélt hann við eiginkonu þingmannsins, kemur ekki í veg fyrir að hann ásamt ungri og metnaðarfullri blaðakonu fer að kryfja málið. Eftir því sem dýpra er grafið koma í ljós tengingar sem ekki eru beint til að auka vinskapinn milli þeirra félaga.
Góðir pólitískir þrillerar hafa ávallt verið í uppáhaldi og State of Play hefur marga kosti slíkra kvikmynda og fer myndin sérlega vel af stað þar sem stjórnmál og fréttamennska er í góðu jafnvægi. Það er ekki fyrr en atburðarásin verður flókin að stoðirnar fara að bresta og lausum endum fjölgar, sérlega verða pælingar blaðamannanna sundurlausar, sem örugglega hafa verið markvissari í bresku sjónvarpsseríunni. Þegar ég sat yfir State of Play þá rifjaðst smám saman upp fyrir mér að ég hafði séð bresku útgáfuna en mundi ekki það vel eftir henni að endirinn í myndinni kom mér jafn mikið á óvart og öðrum. En þegar málið er til lykta leitt og hugsað er til baka þá er ljóst að skautað hefur verið með miklum hraða yfir atburði sem tengjast og þarfnast betri útskýringa.
Russell Crove er eins og gamall hippi í útliti og er sannfærandi blaðamaður sem vill frekar ata fingur sína í prentsvertu en að skrifa í netútgáfu. Var ég einna sáttastur við myndina þegar hún gerist á ritstjórninni þar sem ekkert er verið að fela að fyrirmyndin er The Washington Post. Þar ræður ríkjum Cameron Lynne sem Helen Mirren túlkar af sinni alkunnu snilld. Ben Affleck kemst ekki eins vel frá sínu hlutverki er óvenju sviplaus stjórnmálamaður miðað við mikilvægi þess sem hann er að gera.
Í heild er State of Play ágæt skemmtun og varla hægt að sakast við leikstjórann Kevin MacDonald (The Last King of Scotland) að hún skilji eftir sig slóð ósvaraðra spurninga, leikstjórn hans er örugg. Sjálfsagt hefur eitthvað efni lent í skærunum svo tveggja tíma lengdinni yrði fullnægt.
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Tony Gilroy, Billy Ray, Matthew Michael Carnahan
Vefsíða:
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
17. apríl 2009
Útgefin:
27. ágúst 2009