A Perfect Getaway 2009
6 Strangers. 2 Killers. No Getting Away.
Cliff Anderson (Zahn) og konan hans, Cydney (Jovovich) eru nýgift og á leið í brúðkaupsferðina sína til Hawaii, þar sem þau stefna á að njóta lífsins í skóginum og undursamlegri náttúrunni. Þar sem þau eru að ferðast um eyjuna hitta þau fyrir slysni tvö pör, annars vegar Kale og Cleo (Chris Hemsworth og Marley Shelton), sem eru langt í frá jafn hamingjusöm... Lesa meira
Cliff Anderson (Zahn) og konan hans, Cydney (Jovovich) eru nýgift og á leið í brúðkaupsferðina sína til Hawaii, þar sem þau stefna á að njóta lífsins í skóginum og undursamlegri náttúrunni. Þar sem þau eru að ferðast um eyjuna hitta þau fyrir slysni tvö pör, annars vegar Kale og Cleo (Chris Hemsworth og Marley Shelton), sem eru langt í frá jafn hamingjusöm og Cliff og Cydney, og hins vegar Nick og Ginu (Olyphant og Kiele Sanchez), svolítið villt en góðlegt par sem hjálpa þeim að rata í gegnum frumskóginn. Það líður hins vegar ekki langur tími þar til brúðkaupsferðin er búin að snúast upp í taugatrekkjandi eltingaleik við tímann þegar Cliff og Cydney frétta af hræðilegu morði og komast að auki að því að lýsingin á morðingjunum á fullvel við ferðafélagana...... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
(ATH. Þessi umfjöllun inniheldur létta spoilera. Ekkert alvarlegt en ég mæli alls ekki með því að þið lesið þetta nema þið hafið séð myndina. Treystið mér. Því minna sem þið lesið um hana því betra)
A Perfect Getaway lítur út í fyrstu fyrir að vera klisjukenndur spennuþriller sem gerir ekkert annað en að kynna persónur til leiks áður en stanslaus eltingarleikur byrjar. Hún er ekkert langt frá því en samt er hún miklu lúmskari en mætti halda. Handritið - sem vitnar reglulega í alls konar spennumyndaformúlur - er fullkomlega meðvitað um það frá fyrstu mínútu hvað sagan er hefðbundin. David Twohy (sem m.a. gerði Pitch Black) reynir nokkurn veginn að gera fyrir þennan kvikmyndageira það sem t.d. Scream gerði fyrir hryllingsmyndir. Afraksturinn er ekki nærri því eins vel heppnaður, en myndin má eiga það að hún náði að spila svolítið með mig og þegar hún kláraðist var ég bara nokkuð sáttur.
Keyrsla myndarinnar er nokkuð spes. Í næstum því klukkutíma er ekkert merkilegt á seiði og ég var m.a.s. við það að missa áhugann á efninu. Svo allt í einu rýkur myndin af stað á óvenjulegum tímapunkti og gjörsamlega neitar að hægja á sér það sem eftir er. Það er eins og hún hafi sparað orkuna og ákveðið að taka þennan endasprett með stæl. Lokahlutinn gefur manni líka allt aðra ímynd á þeim fyrri. Þær senur sem virka rosalega ómerkilegar fyrst eru síðan ekki eins tilgangslausar og maður heldur. Twohy leikur sér líka svolítið að persónusköpuninni á nokkuð frumlegan hátt. Ég taldi það vera nokkuð augljóst hver helstu fórnarlömb myndarinnar eru en síðan er mottunni kippt undan manni og skyndilega byrjar myndin að fjalla um allt aðrar persónur.
Twohy er samt ekki eins sniðugur og hann heldur, því lokafléttan - sem öll myndin snýst í kringum - er alltof fyrirsjáanleg. Allavega tókst mér að fatta hana mun fyrr en ég átti að gera því gerð er aðeins of mikil tilraun til þess að hylja yfir hana. Twohy skýtur sig líka í fótinn með að láta persónur tala um þær formúlur sem hann síðan notar eða snýr út úr. Timothy Olyphant minnist til dæmis á plott-twist og blekkingar í bíómyndum, sem er stór feill því það nokkurn veginn auglýsir það sem koma skal. Aðstæður myndarinnar eru einnig svo einfaldar og persónur svo fáar að það gerir það skítlétt fyrir mann að átta sig á hvað gæti gerst.
Þessi galli er samt ekkert til að missa sig yfir, því lokaþriðjungurinn er svo hraðskreiður og klikkaður (hvað var samt málið með þennan klippingarstíl?) að maður nær að halda sér í sætinu án þess að iða. Leikararnir eru líka allir fínir og persónurnar þeirra eru flestar nógu athyglisverðar til að rólegu senurnar verði ekki leiðinlegar. Allt í allt fannst mér myndin ganga upp. Að vísu er betra að biðja fólk um að halda þolinmæði á meðan áhorfi stendur. Hún borgar sig samt alveg.
7/10