Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Það er ekki oft sem maður sér góðar splattermyndir og þess vegna er Ravenous einstök mynd. Myndin gerist á afskekktri herstöð í fjöllum Kaliforníu þar sem nokkrir hermenn dvelja. Ókunnur maður ráfar til þeirra kvöld eitt og segir þeim frekar ógeðfellda sögu sína og lýkur henni með því að segja að einhverstaðar í fjöllunum er brjáluð mannæta ásamt saklausri konu. Hermennirnir láta ekki segja sér það tvisvar og fara strax af stað til að bjarga bjargarlausri konunni, óafvitandi að saga mannsins var ekki alveg sönn og að þeir eru í meiri hættu en þeir geta gert sér grein fyrir. Ein af ástæðunum fyrir fáum góðum splattermyndum er sú að erfitt er að semja góða sögu innan um blóðsúthellingarnar, en þar sem flestar góðar splattermyndir innihalda sem minnstan söguþráð (Braindead, Demons, Dario Argento myndirnar) er góð splattermynd svolítil paradoxa og er raunverulega ekki hægt að flokka Ravenous sem slíka (þ.e. splattermynd). Það er mikið af blóði, mannáti og öðrum óhugnaði í henni, en þessir hlutir eru ekki alltaf á skjánum og fær sagan að njóta sín þegar hún þarf þess. Antonia Bird hefur hér fengið frekar B-myndalegt handrit sem hefði ekki komið neinum á óvart, en með svörtum húmor sínum og skemmtilega listrænu framlagi gerir hún Ravenous að algjörri sérstæðu sem á eftir að lifa góðu lífi hjá hrollvekjuunnendum í framtíðinni. Leikararnir standa sig með ágætum en það er hinn óendanlega skemmtilegi leikari Jeffrey Jones sem færir myndina á hærra plan. Með öðrum leikara hefði persóna hans verið heimskuleg og leiðinleg en það er svo gaman að horfa á Jones og hann er svo skemmtilegur að persónan (og stór handritsgalli, að mínu mati, sem fylgir henni) verður réttlætanleg. Ravenous er skemmtileg, ógeðsleg og spennandi. Ég mæli með henni.