Real Steel 2011
Frumsýnd: 7. október 2011
Champions aren't born. They're made
127 MÍNEnska
Hnefaleikakappinn Charlie Kenton hefur verið á hraðri uppleið. Charlie dreymir um að hreppa heimsmeistaratitilinn og eftir harða bardaga og margra ára þjálfun virðist hann vera í þann mund að láta drauminn rætast. En þá er íþróttinni breytt að eilífu. Á stuttum tíma er mennskum hnefaleikaköppum skipt út fyrir risavaxin vélmenni sem berjast í þeirra stað.... Lesa meira
Hnefaleikakappinn Charlie Kenton hefur verið á hraðri uppleið. Charlie dreymir um að hreppa heimsmeistaratitilinn og eftir harða bardaga og margra ára þjálfun virðist hann vera í þann mund að láta drauminn rætast. En þá er íþróttinni breytt að eilífu. Á stuttum tíma er mennskum hnefaleikaköppum skipt út fyrir risavaxin vélmenni sem berjast í þeirra stað. Vélmennahnefaleikar verður vinsælasta íþrótt heims og verður Charlie að bíta í það súra epli að kveðja feril sinn sem boxari. Þess í stað gerist hann kynningarfulltrúi en sinnir því starfi af litlum krafti. Einn daginn kemst Charlie að því að hann á ungan son, hinn ellefu ára gamla Max. Samband þeirra feðga er ekki upp á marga fiska í fyrstu en brátt vekur Max upp keppnisskapið í Charlie og saman ákveða þeir að byggja sitt eigið bardagavélmenni og freista gæfunnar í stærstu vélmennahnefaleikakeppni í heimi.... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Yfirlöng klisjusúpa
Stærsti kostur myndarinnar er án efa Hugh Jackman. Hann er náttúrulega alltaf skemmtilegur leikari og með alla stælana í honum hérna er hann mjög skemmtilegur. Allavega í byrjun en svo fjarar fjörið út en þótt að þróunin hans sé ekki beint úthugsuð er hann líka mjög skemmtilegur sem „pabbinn með sál“ eða hvað sem maður kýs að kalla það. Aðrir leikarar myndarinnar fóru ekkert í taugarnar á mér en voru bara svo hrikalega tilgansglausar.
Konan (á ég að vita nafnið hennar...) sem átti ræktina var leiðinleg og ónauðsynleg sögunni að mestu leyti. Ofleikur Kevin Durand (kúrekinn) fór smá í mig eftir smá en hann lífgaði reyndar aðeins upp á myndina.
Sagan er ekkert nýtt, bara í nýjum búning. Í rauninni eru þetta tvær myndir/sögur. Sú fyrri fjallar um feðga sem hafa ekki hitt hvort annan (eða í langan tíma) og eru að mynda tengsl og allt það. Sú seinni er bara Underdog-sagan, það sem Rocky fullkomnaði. Feðgadramað er virkilega slappt í þessari mynd og súpervæmna tónlistin bætti engu við.
Sagan með vélmennunum sem ég kom til að sjá er skárri en engin snilld heldur. Ég hugsaði aldrei: Hversu svalt! eða neitt álíka eins og ég geri endalaust við áhorf Transformers-myndanna.
Myndatakan var góð, myndin má eiga það en það sem fór mest í mig var huuuuuge lengdin. Myndin spannar rúma tvo tíma og þegar myndin byrjar allt í einu að hraðspóla í endann gat mér ekki verið meira sama því áhuginn var að mestu leyti farinn. Myndin hefði auðveldlega getað verið 100min og bætt endinn töluvert þá. En ég var orðinn mjög óþolinmóður í seinni helming sem er alls ekki gott merki þegar maður er í bíó.
Real Steel gerir nokkra hluti rétt og fær prik fyrir góðan Hugh Jackman, mjög fínar tæknibrellur og sum góð bardagatriði. Allt annað flokkast undir galla í mínum bókum. „Húmorinn“, aukaleikarnir, lengdin, samtölin og bara allur pakkinn. Hefði hún hinsvegar verið stytt og komið sér strax að efninu hefði hún klifrað upp um einn, alveg pottþétt.
4/10
Stærsti kostur myndarinnar er án efa Hugh Jackman. Hann er náttúrulega alltaf skemmtilegur leikari og með alla stælana í honum hérna er hann mjög skemmtilegur. Allavega í byrjun en svo fjarar fjörið út en þótt að þróunin hans sé ekki beint úthugsuð er hann líka mjög skemmtilegur sem „pabbinn með sál“ eða hvað sem maður kýs að kalla það. Aðrir leikarar myndarinnar fóru ekkert í taugarnar á mér en voru bara svo hrikalega tilgansglausar.
Konan (á ég að vita nafnið hennar...) sem átti ræktina var leiðinleg og ónauðsynleg sögunni að mestu leyti. Ofleikur Kevin Durand (kúrekinn) fór smá í mig eftir smá en hann lífgaði reyndar aðeins upp á myndina.
Sagan er ekkert nýtt, bara í nýjum búning. Í rauninni eru þetta tvær myndir/sögur. Sú fyrri fjallar um feðga sem hafa ekki hitt hvort annan (eða í langan tíma) og eru að mynda tengsl og allt það. Sú seinni er bara Underdog-sagan, það sem Rocky fullkomnaði. Feðgadramað er virkilega slappt í þessari mynd og súpervæmna tónlistin bætti engu við.
Sagan með vélmennunum sem ég kom til að sjá er skárri en engin snilld heldur. Ég hugsaði aldrei: Hversu svalt! eða neitt álíka eins og ég geri endalaust við áhorf Transformers-myndanna.
Myndatakan var góð, myndin má eiga það en það sem fór mest í mig var huuuuuge lengdin. Myndin spannar rúma tvo tíma og þegar myndin byrjar allt í einu að hraðspóla í endann gat mér ekki verið meira sama því áhuginn var að mestu leyti farinn. Myndin hefði auðveldlega getað verið 100min og bætt endinn töluvert þá. En ég var orðinn mjög óþolinmóður í seinni helming sem er alls ekki gott merki þegar maður er í bíó.
Real Steel gerir nokkra hluti rétt og fær prik fyrir góðan Hugh Jackman, mjög fínar tæknibrellur og sum góð bardagatriði. Allt annað flokkast undir galla í mínum bókum. „Húmorinn“, aukaleikarnir, lengdin, samtölin og bara allur pakkinn. Hefði hún hinsvegar verið stytt og komið sér strax að efninu hefði hún klifrað upp um einn, alveg pottþétt.
4/10
Átti góða möguleika
Það er hægt að gera ýmsa brandara um Real Steel, en aðeins einn er svo augljós að allir eiga sem hafa séð myndina (eða eitthvað úr henni) eiga eftir að keppast við það að benda fyrst á hann: Þetta er kvikmyndaútgáfan af Rock 'em Sock 'em-róbotadótinu sem maður sá alltaf í æsku, en myndin vill bara ekki viðurkenna það. Mjög klassískt leikfang, og ef þið viljið vita uppskriftina að þessari mynd þá skuluð þið sjá fyrir ykkur Rocky með þannig köllum, vöðvana á Hugh Jackman og allar helstu feðgaklisjur sem Spielberg hefur nálgast.
Myndin er alls ekki slæm en heldur ekki góð. Hún hefur reyndar alveg þrusufína kosti, eins og góðar brellur, skemmtilega bardaga, flotta myndatöku og líflegan Hugh Jackman. Myndarlega vöðafjallið sýnir hlutverki sínu mikinn áhuga og verð ég sjálfur að játa það að karakterinn hafi verið talsvert óvæntur.
Myndin segir þessa dæmigerðu sögu skíthælsins sem er lélegur faðir í fyrstu en öðlast smám saman sál því lengri tíma sem hann eyðir með syni sínum. Ég hef séð tonn af myndum með þessum söguþræði, en það sem lætur Real Steel skara aðeins framúr er að Jackman eykur stælana sína þrefalt meira en þykir eðlilegt. Mér finnst á köflum drepfyndið hvað karakterinn hans er ófyrirgefanlega mikill skíthæll, og þetta hefði þótt mjög djarft ef við værum að horfa á meinlausa PG-mynd. Myndin lætur einmitt eins og hún sé að reyna að vera algjör krakkamynd, fyrir utan allt ofbeldið og "attitjúdið."
Við erum að ræða um PG-13-mynd sem liggur pikkföst á milli tveggja ólíkra markhópa. Það er eins og hún sé að reyna að vera eins mjúk og saklaus og einhver Disney-súpa en einnig dökk og hrá eins og Transformers-myndirnar. Ég hefði alveg viljað þetta síðarnefnda vegna þess að hún er stundum óvenju hörð og hefði hún gengið aðeins lengra með það myndi ég ábyggilega kalla hana góða þótt klisjukennd sé. Tónninn er alltof mjúkur í þeim senum sem reyna að vera sætar og hjartnæmar en það kemur alls ekki á óvart frá leikstjóra eins og Shawn Levy. Maðurinn hugsar hvorki um orðspor né virðingu. Hann er bara í Hollywood til að græða og vera ófyndinn. Real Steel er stærsta tilbreytingin hans til þessa, en allt það góða við myndina kemur honum ósköp lítið við.
Myndin er reyndar alveg brandaralega löng og svakalega lengi að henda sögunni í gang. Þessi galli springur samt alveg framan í myndina á lokahálftímanum, en þá er eins og myndin hafi loksins áttað sig á því hvað hún er hæg. Þá byrjar frásögnin að hlaupa hratt yfir mikilvægustu senurnar, ljúka öllum vandamálum sögunnar á klunnalegan hátt (var svo bara aldrei minnst á það aftur að Jackman seldi krakkann sinn í byrjuninni??) og drífa sig beint að lokabardaganum, sem er samt hraðspólað líka í gegnum. Við fáum ekkert nema bara fyrstu og seinustu lotuna. Persónan hennar Evangeline Lilly dregur myndina líka talsvert niður. Hún er svakalega leiðinleg og í rauninni gerir leikkonan ekkert til að berja smá lífi í hana. Rómantíkin hjá henni og Jackman er sömuleiðis þvinguð og skortir allan fókus.
Róbotaslagsmálin eru annars bara helvíti góð, og ég er viss um að krakkar, sérstaklega ungir strákar, eigi eftir að kalla sig sátta eftir þessa. Myndin hefði getað orðið meira aðlaðandi ef það sæi markvissari leikstjóri um verkið. Það er saklaust afþreyingargildi í henni fyrir utan ýmsa leiðinlega kafla, en hún fuðrar fljótt úr minninu og versnar örlítið því meira sem maður hugsar um hana.
Já, og meðan ég man… Ég held að Danny Elfman hafi aldrei selt sig jafnmikið út og hér. Rosalega væmin og týpísk tónlist.
5/10
PS.
Real Steel hefði satt að segja verið töff titill á næstu Wolverine-mynd.
Það er hægt að gera ýmsa brandara um Real Steel, en aðeins einn er svo augljós að allir eiga sem hafa séð myndina (eða eitthvað úr henni) eiga eftir að keppast við það að benda fyrst á hann: Þetta er kvikmyndaútgáfan af Rock 'em Sock 'em-róbotadótinu sem maður sá alltaf í æsku, en myndin vill bara ekki viðurkenna það. Mjög klassískt leikfang, og ef þið viljið vita uppskriftina að þessari mynd þá skuluð þið sjá fyrir ykkur Rocky með þannig köllum, vöðvana á Hugh Jackman og allar helstu feðgaklisjur sem Spielberg hefur nálgast.
Myndin er alls ekki slæm en heldur ekki góð. Hún hefur reyndar alveg þrusufína kosti, eins og góðar brellur, skemmtilega bardaga, flotta myndatöku og líflegan Hugh Jackman. Myndarlega vöðafjallið sýnir hlutverki sínu mikinn áhuga og verð ég sjálfur að játa það að karakterinn hafi verið talsvert óvæntur.
Myndin segir þessa dæmigerðu sögu skíthælsins sem er lélegur faðir í fyrstu en öðlast smám saman sál því lengri tíma sem hann eyðir með syni sínum. Ég hef séð tonn af myndum með þessum söguþræði, en það sem lætur Real Steel skara aðeins framúr er að Jackman eykur stælana sína þrefalt meira en þykir eðlilegt. Mér finnst á köflum drepfyndið hvað karakterinn hans er ófyrirgefanlega mikill skíthæll, og þetta hefði þótt mjög djarft ef við værum að horfa á meinlausa PG-mynd. Myndin lætur einmitt eins og hún sé að reyna að vera algjör krakkamynd, fyrir utan allt ofbeldið og "attitjúdið."
Við erum að ræða um PG-13-mynd sem liggur pikkföst á milli tveggja ólíkra markhópa. Það er eins og hún sé að reyna að vera eins mjúk og saklaus og einhver Disney-súpa en einnig dökk og hrá eins og Transformers-myndirnar. Ég hefði alveg viljað þetta síðarnefnda vegna þess að hún er stundum óvenju hörð og hefði hún gengið aðeins lengra með það myndi ég ábyggilega kalla hana góða þótt klisjukennd sé. Tónninn er alltof mjúkur í þeim senum sem reyna að vera sætar og hjartnæmar en það kemur alls ekki á óvart frá leikstjóra eins og Shawn Levy. Maðurinn hugsar hvorki um orðspor né virðingu. Hann er bara í Hollywood til að græða og vera ófyndinn. Real Steel er stærsta tilbreytingin hans til þessa, en allt það góða við myndina kemur honum ósköp lítið við.
Myndin er reyndar alveg brandaralega löng og svakalega lengi að henda sögunni í gang. Þessi galli springur samt alveg framan í myndina á lokahálftímanum, en þá er eins og myndin hafi loksins áttað sig á því hvað hún er hæg. Þá byrjar frásögnin að hlaupa hratt yfir mikilvægustu senurnar, ljúka öllum vandamálum sögunnar á klunnalegan hátt (var svo bara aldrei minnst á það aftur að Jackman seldi krakkann sinn í byrjuninni??) og drífa sig beint að lokabardaganum, sem er samt hraðspólað líka í gegnum. Við fáum ekkert nema bara fyrstu og seinustu lotuna. Persónan hennar Evangeline Lilly dregur myndina líka talsvert niður. Hún er svakalega leiðinleg og í rauninni gerir leikkonan ekkert til að berja smá lífi í hana. Rómantíkin hjá henni og Jackman er sömuleiðis þvinguð og skortir allan fókus.
Róbotaslagsmálin eru annars bara helvíti góð, og ég er viss um að krakkar, sérstaklega ungir strákar, eigi eftir að kalla sig sátta eftir þessa. Myndin hefði getað orðið meira aðlaðandi ef það sæi markvissari leikstjóri um verkið. Það er saklaust afþreyingargildi í henni fyrir utan ýmsa leiðinlega kafla, en hún fuðrar fljótt úr minninu og versnar örlítið því meira sem maður hugsar um hana.
Já, og meðan ég man… Ég held að Danny Elfman hafi aldrei selt sig jafnmikið út og hér. Rosalega væmin og týpísk tónlist.
5/10
PS.
Real Steel hefði satt að segja verið töff titill á næstu Wolverine-mynd.
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
John Gatins, Dan Gilroy, Jeremy Leven
Vefsíða:
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
7. október 2011
Útgefin:
15. mars 2012
Bluray:
15. mars 2012