Munið þið eftir þeirri tilfinningu þegar þið voruð yngri hvað það var alltaf spennandi að fá 100 kallinn á laugardaginn, bara til þess eins að fara með hann í sjoppuna til þess að fá þennan littla nammipoka? Ég veit að þetta er frekar skríngileg lýsing til að byrja gagnrýni á, en þetta er einmitt sú tilfinning sem ég fæ í hvert skipti sem að ný mynd frá meistaranum Quentin Tarantino kemur út. Það er alltaf svo spennandi að sjá hvað hann Tarantino ætlar sér að gera næst, og maður fyllist alveg þvílíkum spenningi í hvert sinn(það er allavega þannig hjá mér).
Quentin Tarantino hefur ávallt verið þekktur fyrir það að koma með frekar ferskar myndir til almúgans. Myndir eins og Resevoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown og Kill Bill Vol. 1 eru, í mínum huga, klassísk kvikmyndaverk sem er hægt að horfa á aftur og aftur. Einnig hefur hann gert hina mögnuðu Kill Bill Vol. 2 og hina nokkuð misheppnuðu mynd Death Proof. Þannig að maður fór að velta því fyrir sér: Hvað ætlar hann sér að gera sem næsta verkefni? Og að hann skuli detta í hug að gera mynd frá stríðstímunum er eitthvað sem ég átti aldrei von á. En virkar hún góð sem slík? Já, eitt stórt JÁ.
Sagan: Inglorious Basterds byrjar árið 1941 þar sem við fáum að fylgjast með þegar fjölskylda Shosönnu er slátruð af hermönnum leiddir af Hans Landa. Eftir að hún nær að flýja, ætlar hún sér að ná fram hefndum á þeim sem að drápu fjölskyldu hennar.
Annars staðar í heiminum er hópur sem kallar sig The Basterds, undir stjórn, Ltd Aldo Raine, sem hefur sér aðeins eitt markmið: Að drepa Nasista. Og þegar þeir heyra af frumsýningu myndar einnar þar sem allir helstu aðilar Þýskalands koma saman, Hitler meðtalinn, sjá þeir hið fullkomna tækifæri til að ljúka verkefninu og koma með endir á stríðið.
Inglorious Basterds er ein ferskasta mynd sem ég hef séð í langan tíma. Ef þú ætlar þér að sjá þessa mynd með það í huga að þetta eigi að vera nákvæm stríðsmynd, þá geturðu allt eins setið heima og horft á heimildarmynd um stríðið. En ef þú ætlar þér á þessa mynd með það í huga að þetta sé Tarantino mynd, þá get ég alveg lofað þér því að þú átt eftir að labba sáttur út úr bíóhúsinu með bros á vör.
Við skulum fara smá út í technical details.
Kvikmyndatakan frá Robert Richardson er eins nákvæm og góð og hún getur orðið. Hann nær einstaklega vel á filmuna allri þeirri spennu sem er að gerast í myndinni, og virkar frábærlega í myndinni.
Hvernig myndin er klippt af Sam Menke er frábært. Kannski ekkert Óskarsdót, en hann veit alveg nákvæmlega hvenær á að klippa myndina. Og skilar hann frábærri vinnu.
Tónlistin virkar líka frábærlega í myndinni, og alveg í tón við myndina.
Brellur, ekki þekktasta merki Tarantinos, virka ágætlega vel í sumum atriðum.
Make-up vinnan er mögnuð, og lætur mann alveg fá gæsahúð yfir sumum atriðum(sérstaklega í endinum).
Handritið frá Tarantino sjálfum er frábærlega vel skrifað. Stríðsaga sem gefur skítt í staðreyndir. Hversu cool er það?
Myndin er einnig virkilega gróf í sumum atriðum, og er vel að láta vita að þeir sem eru veikir, mæli ekki með að þeir sjái þau.
Samræðurnar sem Tarantino skapar fyrir myndina eru örugglega með þeim betri sem hann hefur skrifað. Oftast með samræður í myndum hans hafa þær oftast verið notaðar til að vera fyndnar og bara skemmtilegar. Hér kemur hann með aðeins öðruvísi stíl í samræðurnar. Hér notar hann samræðurnar til þess að magna upp spennuna í myndinni, og nær Tarantino alveg meistaralega að nota samræðurnar sem spennuna í myndinni, og sannar það að það þarf ekki alltaf byssur og sprengjur til að gera myndina spennandi. Samtölin eru svo magnþrungin og athyglisverð, og gera mann alltaf meir spenntan yfir myndinni, sem er sjaldgæft að sjá í kvikmynd.
Leikarahópurinn, þó hann samanstandist ekki af frægum leikurum(sem er ekki alltaf aðal málið), er magnaður.
Brad Pitt sem Ltd Aldo Raine: Tarantino gat ekki fundið betri gaur í hlutverkið. Pitt kemur einmitt með illskuna sem þarf í karakterinn, og líka comical touchið sem hann þarf(þá sérstaklega þegar þeir hitta Landa í byrjun frumsýningarinnar). Ótrúlegt hvað hann Pitt getur komið manni á óvart. Er búinn að sannfæra mann að hann sé alvöru leikari með Curious Case of Benjamin Button, og kemur svo með allt öðruvísi ferskleika sem er svo æðislegt að horfa á með þessu hlutverki í IB.
Melanie Laurent er frábær í hlutverki Shosönnu Dreyfus. Maður fær virkilega samúð yfir henni í byrjun myndarinnar með slátruninni, en svo hvernig hún umbreytist frá fórnarlambi í konu í hefndarhug er hreint magnað. Og skilar hún þeirri umbreytingu frábærlega frá sér.
Eli Roth kemur virkilega á óvart í hlutverki Sgt. Donny Donovitz. Hans hlutverk er ekki það krefjandi, en við það efni sem hann hefur notfærir hann sér frábærlega, og býr til virkilega sick karakter sem er ekki vert að messa yfir.
Svo eru aðrir leikarar sem standa sig frábærlega einnig. Eins og Diana Kruger sem Bridget von Hammersmark, Michael Fassbender sem Lt. Archie Hicox, Til Schweiger sem Sgt. Hugo Stiglitz bara svo ég nefni nokkur dæmi. Einnig fær Mike Myers frábært mini-hlutverk, og Quentin nær m.a.s. að láta hann líta cool út í myndinni.
En sá sem er hvað mest sannfærandi, og það er engin furða að hann skuli vera nefndur steluþjófur þessarar ræmu: Christoph Waltz sem Colonel Hans Landa. Túlkun hans á þessum brjálaða karakter er hreint út sagt stórkostleg. Mér finnst það hálf vandræðalegt að vera líkja honum við Joker í Nasista búning, en þannig upplifði ég hann fyrir mér. Brjáluðum en samt brilliantly minded hershöfðingi sem er ekki allur þar sem hann er séður, og frammistaða Waltz á honum er hrein unun að horfa á. Möguleg Óskarstilnefning?
Lokaniðurstaða: Inglorious Basterds er enn eitt meistarverkið hjá Tarantino, og ein besta mynd sem hann hefur sent frá sér síðan Pulp Fiction.
10 af 10.
Fannst þér gagnrýnin hjálpleg?
Já Nei
