Gagnrýni eftir:
Constantine0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Söguþráður: John Constantine er særingarmeistari með meiru, enda sér náunginn meira en við flest þegar kemur af djöflum og álíka kvikindum. En nú bregður svo við að djöflarnir eru að seilast helst til langt inn í okkar veröld og telur John að sonur sjálfs myrkrahöfðingjans gæti verið á leið í heimsókn. Lögreglukonan Angela leitar John uppi eftir að tvíburasystir hennar fremur sjálfsmorð, en Angela vill bara alls ekki trúa því að svo sé. Hún og John reyna svo í sameiningu að komast að hinu sanna í málinu og jafnvel stoppa sjálfan heimsendi.
Gagnrýni: Já, í rauninni varð ég ekki fyrir vonbrigðum. Keanu Reeves óvenjugóður, enda á hlutverkið vel við hann og ég er hreinlega hrifinn af henni Rachel Weisz, þannig að það er kannski ekki að marka hvað ég segi um hana. Og myndin líður frekar vel áfram þrátt fyrir slappan söguþráð enda myndataka, tæknibrellur og hljóð alveg til stakrar prýði. En það er ekki fyrr en tveir senuþjófar birtast sem myndinni er hreinlega lyft upp á hærra plan: Tilda Swinton og Peter Stormare (sem er alveg í sérstöku uppáhaldi hjá mér) eru æðisleg í hlutverkum Gabriels Erkiengils og sjálfs Djöfulsins. Það sem mér fannst há myndinni hvað helst fyrir utan flatan söguþráðinn, var að hún er ekkert spennandi. Enginn hasar, spenna, óvænt atriði - ekkert - en hún er samt þess virði að sjá!
Assault on Precinct 130 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Söguþráður: Jake Roenick er varðstjóri í einhverri útkjálka lögreglustöð í Detroit sem á að fara rífa. Búið er að flytja flest allt lið, tól og tæki yfir í nýju stöðina, og nú á gamlárskvöld stendur hann, ásamt ritaranum og gömlum lögreglumanni, seinustu vaktina. Vegna óveðurs er stórglæpamaðurinn Marion Bishop sem verið var að flytja settur í varðhald hjá þeim yfir nóttina. En félagi Bishops, Marcus, sem reyndar er lögreglumaður vill hann feigan svo Bishop nái ekki að ljóstra upp glæpaferli þeirra félaga. Reyna því Marcus og félagar að ráðast inn í lögreglustöðina, en mæta þar meira mótspyrnu en þeir bjuggust við.
Gagnrýni: Þrátt fyrir holóttan söguþráð, og að því er virðist, týpískan amerískan hasarmynda söguþráð - þá var ég virkilega ánægður með þessa mynd. Kannski bjóst ég ekki við miklu, kannski var ég bara í stuði til að horfa á svona mynd, eða kannski var hún bara lumskt góð! Málið er að þrátt fyrir að köflum sé hún að sækja efnivið í aðrar spennumyndir (til að mynda alveg hrikaleg eftirlíking þegar náungi er drepinn með grýlukerti - alveg nákvæmlega eins og í Die Hard 2), og að persónurnar séu svolítið by the book, þá er hún samt öðrvísi byggð upp. Myndatakan er alveg ótrúleg, og bjargar myndinni frá því að vera eins og sett upp á sviði (því öll gerist hún jú meira og minna á þessari lögreglustöð). Og framvindan er ekki öll eins og maður bjóst við - þar sem það er visst miskunnarleysi í henni - sem oft má ekki í bandarískum myndum. Það má alveg bíða eftir henni á DVD, þar sem bíóið gerir svo sem ekkert sérstakt fyrir hana - en afskrifið hana alls ekki sem einhverja heilalausa spennumynd.
White Noise0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Söguþráður: John elskar konuna sína út af lífinu,... konan hans John's deyr og hann fer að reyna ná sambandi við hana í gegn um sjónvarpið - sem er kannski ekkert mjög sniðug hugmynd.
Gagnrýni: Ég vildi óska þess að ég hefði verið að stikla á stóru varðandi söguþráðinn. En raunin er sú að hann er bara ekkert lengri eða meiri. Jú, það er svona kannski ýjað að einhverju meira, eða putta rétt dýft í ýmislegt sem í öðrum bíómyndum hefði svo verið breytt í spennandi frásögn. En White Noise er ólýsanlega ólýsanleg... hvorki full né fiskur... ekki rómantísk, spennandi, eða hryllingur - en - og hér kemur það skrítnasta af öllu; hún er ekki leiðinleg eða léleg heldur. Mér leiddist aldrei á henni, þannig að hún hélt alveg athyglinni, og kvikmyndatakan var frábær. Michael Keaton reyndi af alefli að gæða persónuna sína einhverju drama og lífi - en virtist erfitt með að finna sig í hlutverki sínu. Aðrar persónur höfðu ekkert hlutverk í myndinni, fyrir utan snjóugan sjónvarpsskjáinn. Bíðið eftir henni þar til hún kemur í sjónvarpinu - en þá er líka allt í lagi að horfa á hana!
Jesus' Son0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hér er á ferðinni nokkuð sérstök mynd sem gæti skilið margan eftir nokkuð ókláran. Myndin fjallur um ungan mann sem gengur undir því viðkunnarlegu viðurnefni ‘Fuckhead’. Við fylgjumst með FH þar sem hann finnur tvær ástirnar í lífi sínu, unga konu Michelle og fíkniefni. Á um það bil þriggja ára tímabili flökkum við svona fram og aftur og fylgjumst með hvernig hann hefur í raun unnið sér fyrir viðurnefninu, eða eins og einn af vinum hans segir ‘Does everything you touch turn to shit’. Þó það sé enginn spurning að þetta er góð mynd, sé skemmtilega tekin og samræður og leikur í myndinni sé allt mjög vel af hendi leyst, þá fannst mér á köflum að Jesus’ son væri að reyna of mikið. Það var mikið um að byrjað væri að segja litlar aukasögur, sem svo döluðu út í ekki neitt. Einnig var nokkuð um atvik sem virtust vera sambland raunveruleika og hvernig FH sá hlutina, en þó lítið gert til að greina þar á milli, svo maður var skilinn eftir í lausu lofti með hvað var eiginlega að gerast. Það sem var kannski líka svolítill galli var að eiturlyfjaneysla þeirra FH og Michelle virtist aldrei hafa nein önnur áhrif heldur en vingjarnlegan sljóleika og var aldrei nein örvænting varðandi hvernig ætti að nálgast næsta skammt, eða skapgerðasveiplur vegna neyslunnar. Að lokum þá fannst mér að endirinn væri frekar slappur, þó svo ég hafi nú ekki búist við einhverjum nákvæmum lokum. En FH virtist að mínu mati alveg jafn ráðvilltur í byrjun myndarinnar og í enda hennar. Þetta er samt mjög áhugaverð mynd og þess virði að sjá.
Tomcats0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Undanfarið er ég búinn að sjá allt of margar myndir í þessum flokki, seinast hina hörmulegu, ‘Dude, where is my car’. Í ofanálag, þá finnst mér Jerry O’Connell sem ég þekki eingöngu frá þáttaröðunum ‘Sliders’ vera allt annað en skemmtilegur leikari. En, furðulegt nokk, þessi mynd er bara alls ekki svo slæm. Hér einbeita menn sér að því að gera nokkuð hraða gamanmynd með vitleysunni sem aðalmerki. Og það er ekki mikið um endurtekningar eins og oft vill verða í þessum myndum (þ.e. sami brandarinn endurtekinn út myndina), og hún er líka aðeins grófari heldur en venja er – þ.e.a.s. meira gerð fyrir aðeins eldri aldurshópa (hér í Þýskalandi er hún bönnuð innan 16). Það sem svolítið hrjáði myndina var að lítill metnaður var bæði við klippingu og leik. Leikararnir greinilega með hugann við útborgunardaginn í stað þess að vera reyna að sýna góðan leik. Og vitleysurnar í klippingu milli atriða voru fjöldamörg og augljós. Myndin kom heldur ekki út sem ein heild, heldur meira samansafn af klippum og fær maður það á tilfinninguna að þeir hafi búið til harðsoðinn söguþráð, myndað svo fullt af fyndnum atriðum og klippt þetta svo saman miðað við hvernig hvert atriði tókst til. Persónusköpun var voða léleg þegar kom að persónum Jerry og Shannon, en það sem alveg bjargaði var Jake Busey (sonur Gary Busey). Margur man kannski eftir Jake frá Starship Troopers þar sem hann lék ansi skemmtilega persónu. Jake gerði vel hér og var svona eini heilsteypti persónuleikinn í myndinni, sem er í sjálfu sér fyndið þar sem hann á að vera hálfklikkaður til að byrja með. Hvað um það, ég mæli með henni þessari sem skemmtilegri vitleysu.
The Glass House0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þessi myndi kom mér þægilega á óvart, eftir að ég hafði lesið suma dóma hér á síðunni. Eiginkonan var búinn að óska eftir henni þessari þó nokkrum sinnum og alltaf þráaðist ég við. Ég er nefnilega enginn áhugamaður á ‘bregðu-myndum’, þar sem söguþráður víkur fyrir það eitt takmark að bregða áhorfendum (sem er oft misskilin leið til að búa til spennu). The Glass House er ekki þessháttar mynd, og mig grunar að kannski sé það þessvegna sem margur hér á kvikmyndum.is hafur gefið henni slaka dóma. Hér er reynt að fara aðra leið en oft áður, með því að halda sig í við raunveruleikann í alla staði og gera ekki söguhetjuna að einhverjum hálfvita sem bregst bjánalega við í aðstæðum sem þessum. Það góða við myndina var að stelpan var frá upphafi með það á hreinu að ekki væri allt með felldu, og gerði eitthvað í því. Yfirvöldin voru líka strax hluti af dæminu, í staðinn fyrir að það sé einhver vondur kall hjá yfirvaldinu sem trúir ekki fórnarlambinu! Það var líka gaman að fylgjast með Glass hjónunum, en þau voru svona mátulega óvenjuleg, og sést vel hvernig þau hafa smátt og smátt tapað áttum. Sérstaklega fannst mér vel gert atriði þar sem Mr. Glass er að biðja um lán í banka nokkrum, sem sýnir rosa vel að hér er um venjulegan mann að ræða. Þannig að í heildina fannst mér ég fá svona mátulegan skammt af spennu, í frekar raunsæju umhverfi og með góðum leikurum í hverju horni.
Intimacy0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hér er mynd sem mun vekja upp ýmsar tilfinningar hjá fólki. Margur mun verða sjokkeraður, hrifinn, jafnvel reiður er þeir sjá þessa mynd, en víst er að enginn getur horft á Intimacy án þess að verða hrærður á einn eða annan hátt. Því miður þá get ég ekki sagt að það geri þessa mynd þar af leiðandi góða. Intimacy fjallar um Jay og hans undarlega Miðvikudags samband við Claire. Hann á erfitt með að meta og skilja samband sitt við Claire, sérstaklega þar sem hún virðist ekki óska neins frá honum nema kynlífs. Inn í söguna flækjast svo tveir vinir hans og eiginmaður Claire. Sagan gerist í London, og minnir mig svolítið á myndina Naked, sem einnig fjallar um stefnulaust fólk með lélega lífsstaðla. En Intimacy er hvergi nálægt eins góð og Naked. Hún reynir svo mikið að vera ruglingsleg, með því að hafa söguþráðinn út alla myndina óútskýrðan og götóttan. Og jafnvel þó svo þessi kvikmyndastíll virki stundum, þá finnst mér hér að í staðinn fyrir að maður hrífist að sögunni og persónum, þá er maður að reyna að átta sig á því hvað er í raunninni að gerast á tjaldinu. Margur mun einblína á hið mjög svo opinskáa kynlíf í myndinni, sem er á köflum á við góða klámmynd. En þessi þáttu myndarinnar er ábyggilega einn af þeim betri, vegna þess að til að myndin virki þá var þessar opinskáu senur því sem næst nauðsynlegar. Svona í heild þá var ég ánægður með að hafa séð þessa mynd, en sorgmæddur yfir hversu lítið hún skilur eftir. Mig grunar að fólk muni annað hvort elska eða hata hana þessa.
Novocaine0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þessi mynd kom mér þó nokkuð á óvart, þó svo ég geti nú ekki gefið henni of margar stjörnur. Skemmtilegast var að sjá Steve Martin í svolitlu öðru ljósi heldur en hans vanalegu grínistaleik. Myndin fjallar um tannlækni sem kemur sér í vandræði með illa teknum ákvörðunum. Hann lifir vernduðu og góðu lífi, sem breytist á nokkrum dögum í hreint helvíti. Þetta er svona ráðgátu mynd, þar sem maður getur skemmt sér út myndina að geta sér til um hver er vondur og hver er góður. Í heildina þá tekst myndinni ágætlega að búa til ráðgátu, og leikararnir standa sig ágætlega. Það sem vantar, og þá meina ég sko að það algjörlega vantar, er spenna. Myndin slappast frá einu atriðinu inn í annað, og er maður ekkert spenntur eða jafnvel áhugasamur um hvernig þetta allt fer. Svo þegar ráðgátan er leyst, og jafnvel fyrr ef maður var búinn að giska rétt, þá er myndin bara búin fyrir manni. Endirinn er líka voða óraunverulegur, sem ekki í stíl við allt annað í myndinni sem var alveg trúanlegt. Vídd myndarinnar var líka enginn, hún gerist mest öll á um þremur stöðum, og grunar mig að handritið hafi upprunalega verið gert fyrir leikhús. En það var svona gaman að henni, og ekki var hún langdreginn heldur.
Driven0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Flestir sem hafa skrifað hér eru greinilega lítið sáttir við Driven. Ég verð nú aðeins að verja myndina þar sem mér fannst hún bara alls ekki svo slæm. Það verður samt að taka það fram að þetta er ekkert meistaraverk, enda er ég löngu hættur að búast við svoleiðis þegar ég fer á myndir með Sly sem aðalleikara. En sem meðalafþreying, þá finnst mér hún skila sínu vel.
Fyrir þá sem hafa eitthvað horft á Formulu 1 þá finnst mér að ekki sé hægt að setja út á auglýsingaflóðið og sætu stelpurnar. Þetta er hluti af GrandPrix heiminum og myndin hefði litið gervilega út án þess. Og þar sem myndin var tekinn upp að miklu leyti á alvöru mótum, þá eru verið að sýna hið rétta umhverfi.
Handritið er svosem ekkert merkilegt, og hefur vissar klisjur, en mér fannst samt ekki að það væri farið nákvæmlega eftir því sem við var að búast. Það var tildæmis enginn vondur eða góður í myndinni, heldur flest allir nokkuð mannlegir með sína kosti og galla. í ofanálag þá var Sly engin hetja í myndinni, heldur útbrunninn og þekktur fyrir það. Hann er vandræðalegur í að hjálpa nýliðanum og mér finnst hann sýna það vel að hann hafi nú ekki öll svörin á reiðu.
Að sjálfsögðu þá voru kappaksturs atriðin stórkostlega vel gerð, þó kannski á köflum svolítið ýkt. En allt í allt þá fannst mér Driven góð skemmtun, þar sem þessi heimur er sýndur frá mannlegu hliðinni. Að sjálfsögðu hefði margt mátt fara betur, en sem afþreying, þá er þetta hin besta mynd.
D-Tox0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hér er Sly mættur til leiks sem FBI agent Malloy og er á eftir löggumorðingja nokkrum. Morðingin hefur þegar drepið 9 lögregluþjóna og virðist hafa mikinn áhuga á Malloy. Eftir óhugnalega atburði leggst Malloy í drykkju, þar til félagi hans í FBI kemur honum í afvötnun. Þar eru fyrir aðrir lögreglumenn sem hafa orðið fyrir hinu ýmsu á þeirra ferli, þó allir eigi þeir það sameiginlegt að vera alkar. Ekki líður á löngu þar til Malloy fer að gruna að ekki sé allt með felldu, sérstaklega eftir að tveir af gestum staðarins finnast látnir.
Ég hafði lesið heilmikið um þessa mynd, og ekkert gott. Sagt var að hún hefði aldrei verið sýnd í kvikmyndahúsum vegna þess hversu léleg hún væri, að það væri búið að marg klippa hana til að reyna að bæta hana, og að lokum hafi hún verið gefin upp á bátinn til sýningar í kvikmyndahúsum og send beint á myndbanda og DVD markaðinn.
Kannski það sé þessvegna, þeas. ég bjóst ekki við miklu, sem mér þrællíkar við þessa mynd. Mér finnst hún fersk, sagan er óvenjuleg og bland af spennu, ráðgátu og mannlegum þáttum út alla myndina. Það er sko valið lið að leikurum, jafnvel þó enginn sé með neitt sérstaklega stóran part. Myndin er líka vel tekinn, í óhugnalegu en áhugaverðu umhverfi. Til að mynda finnst mér byggingin (afvötnunarstöðin) alveg meiriháttar.
Sly er líka góður í henni þessari. Honum tekst vel að vera hinn venjulegi FBI náungi þar til hann brotnar niður, og því sem næst óhugnalegt hversu illa hann lítur út þegar botninum er náð.
En þetta er mynd fyrir myndbanda og DVD markaðinn. Hún er greinilega gerð fyrir lítinn pening (ef við teljum ekki með laun leikara), og reynir aldrei að vera neitt meira heldur en smámynd. Það er heilmargt sem hægt er að setja út á myndina svona í heild, samræður eru sundurlausar á köflum og undarlega lítið unnið með þetta góða leikaralið. En hún heldur athygli manns og er með því betra sem ég hef séð frá Sly á síðustu árum (meðtalinn Get Carter sem mér fannst ömurleg).
Ég mæli með henni sem góðri afþreyingarmynd.
Get Carter0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hvað var þessi mynd að reyna vera. Ekkert botnaði ég í henni. Nú verð ég að viðurkenna að mér finnst oft gaman að Stallone, og þótti til dæmis Tango and Cash bara ágætis skemmtun, sömuleiðis var Oscar fyndin. Þessar tvær myndir voru ekkert að taka sig of alvarlega, reyndu bara svona að vera skemmtilegar. Get Carter er að reyna svo mikið að það er bara vandræðalegt að horfa á hana. Söguþráðurinn er alveg vonlaus, hangir engann veginn saman, til dæmis leikur yfirmaður Carters stóran þátt í myndinni með hótandi símhringingum og með því að senda einhverja gaura á eftir Carter. En það er aldrei skýrt á einn eða annan máta hvernig það allt fer, eða afhverju Carter má ekki taka tveggja daga frí frá handrukkun. Hvers vegna bræðurnir skildu skiptum fyrir fimm árum er aldrei farið út í nánar, sem er svona svolítið skrítið þar sem öll myndin virðist vera um Carter vera að reyna bæta fyrir einhverjar gamlar syndir frá samskiptum sínum við bróður sinn. Stelpan er samt alveg dásamleg og breytti myndin hreinlega um tón þegar hún var á tjaldinu. Sama má að sjálfsögðu segja um Michael Cain, og ætti að ráðleggja meðalleikurum eins og Sly að leika ekki of mikið með meisturum eins og Michael. Það gerir lítið annað en auglýsa, eigum við að segja, mismunandi leik þeirra félaga. En heildina þá virtist myndin alltaf vera á mörkunum að verða rosalega góð. Hún hafði góðan leikarahóp, góða myndatöku, en vantaði hreinlega gott handrit. Myndin var að reyna að vera smartari, flottari, heldur en hún þurfti. Og það bara virkaði ekki. Langt síðan ég hef setið yfir mynd og hreinlega leiðst.
Monsters, Inc.0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Félagi minn sendi mér sjóræningja eintak af þessari, svo ég gæti litið á hana, en eins og þeir vita sem hafa lesið eitthvað frá mér á þessum síðum þá á ég erfitt með á sjá nýjar myndir í þýskutalandi Þýskalandi (er ekki einu sinni búinn að sjá LOTR). Hvað um það, myndin var meiriháttar. Fersk hugmynd og góðir karakterar sýna það og sanna að PIXTAR eru hér til að vera. Finnst mér sérstaklega gaman að sjá littlu stuttmyndirnar í byrjun PIXTAR mynda. Monsters, inc, mun skipa sér í sessi sem klassík líkt og Toy Story myndirnar. Endilega skellið ykkur í bíó með börn, systkini eða frændsystkini. Þið verðið ekki fyrir vonbrigðum. Þetta er huggulegasta mynd, spennandi, fyndin og alveg mátulega skelfileg fyrir krakka, og með góðum humor fyrir hina fullorðnu.
Evolution0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þessari hafði ég beðið eftir, með þónokkurri eftirvæntingu. Ekki vegna þess að ég héldi að um eitthvert meistarverk væri að ræða, heldur er ég mikill aðdáandi Davids (frá X-files). Hann var góður í Kalifornia, og alltaf hefur hann staðið sig vel í X-files. Svo ég skellti mér út í búð og keypti mér bara DVD diskinn, áður en ég sá myndina (sem gerist ekki oft, þar sem ég vill einungis eiga myndir sem maður getur horft á aftur og aftur). Og það skrítna gerðist, að mér fannst þó nokkuð gaman að henni við fyrstu áhorfun, en leiddist hún við aðra áhorfun. Það eru fáir brandarar í myndinni, og enginn atriði þar sem maður skellir upp úr, nema kannski þegar feitu strákarnir tveir voru að fíflast. Það er góður andi á milli leikaranna og fannst mér það svona bjarga myndinni. Ég hreinlega held að myndin hefði átt að vera aðeins lengri, með minni skrímslum og meira af gamansömum atriðum. Evolution reynir of mikið að vera alvörugefinn gamanmynd, en á sama tíma er með fíflalæti og óraunveruleika. Bæði mundi virka eitt sér, en ekki saman í einni mynd. Þetta er meðalskemmtun, sem hefði getað verið svo miklu meira.
Space Cowboys0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þegar ég sá Space Cowboys í fyrsta sinn varð ég fyrir þó nokkrum vonbrigðum. Kannski bjóst ég við meiri Armageddon stíl, eða kannski bjóst ég við meiri húmor. En það virðist ekki vera takmark Clint Eastwood, heldur virðist sem hér hafi átt að vera raunvörulega gerð mynd um gamla menn sem fá séns til að fara út í geiminn, eftir að hafa misst af því tækifæri sem ungir flugkappar. Stærsti galli myndarinnar, er að hún nær sér aldrei á flug. Líkt og helmingur myndarinnar fari í að ústkýra söguþráðinn, og seinni helmingurinn í að gera það sem fyrri helmingurinn útskýrði. Það er mikið um klisjur, og ekkert kemur manni á óvart. Vondu kallarnir eru meira að segja rússar, sem ég hélt að væri alveg búið spil núna. Þó svo tæknilega þá sé hún rosalega vel gerð og atriði í geimnum ótrúlega flott, þá misheppnast þau svolítið út af raunvöruleika gildi þeirra. Ég er nú enginn sérfræðingur, en það sem þeir gera þarna í geimnum finnst mér hljóma voðalega ótrúlega. Það góða við myndina eru kapparnir fjórir, og er aldrei leiðinlegt að horfa á þá. Þeir hafa margar skemmtilegar senur sem gerir það að verkum að manni leiðist ekki á Space Cowboys. Ég er viss um að þessi mynd mun eldast vel, og þó svo hún sé ekkert merkileg þannig séð, þá yrði ég sko ekki hissa ef hún verður vel í minnum höfð á komandi áratugum.
Brazil0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Brazil er á óvenjulegan hátt afskaplega aðlaðandi kvikmynd. Ég hef horft á hana þó nokkrum sinnum og sé stanslaust nýjar hliðar og víddir í Brazil. Það er ekki einfalt mál að draga upp söguþráð myndarinnar en ekki væri ég nú mikill kvikmyndagagnrýnandi ef ég í það minnsta gerði ekki tilraun til þess. Sam Lowry er skrifstofumaður í framtíðar þjóðfélagi sem byggt er upp af reglugerðum og endalausum eyðublöðum sem þarf að fylla út. Sam er meðalmaður og hefur littla þrá fyrir betra starf eða að vera partur af hinu fínna samfélagi borgarinnar (sem móðir hans er þó að reyna draga hann inn í). Nei, hann dreymir um frelsi, og frelsi með draumadísinni sinni. Í byrjun myndarinnar er fyrir mistök rangur maður handtekinn fyrir hryðjuverk, og lifir ekki af yfirheyrslur lögreglunnar. Yfirmaður Sams er að sjálfsögðu frekar óhamingjusamur með þetta (ekki með að rangur maður var drepinn, heldur vegna pappírsvinnunnar sem er nauðsynleg vegna þess), en vegna þess hversu mikil mannleysa hann er, þá fær hann Sam til að reyna leiðrétta þessa villu. Við það dregst Sam inn í undirheim borgarinnar, kynnist draumadísinni sinni fyrir alvöru og fer að uppgötva hinar verri hliðar samfélagsins. Brazil er einstaklega vel gerð, og nær að skapa undarlegan heim sem skilar sér vel til áhorfenda. Hetjan, Sam Lowry, leikinn af Jonathan Pryce er ólíkleg hetja og er voðalegur aumingi á venjulegum degi, Jonathan tekst samt á trúverðugan hátt að sýna hvernig ást hans á draumadísinni umbreytir honum frá venjulegum manni í hversdagshetju. Aukahlutverk í þessari mynd, eru sko engin aukahlutverk. Vel skipað lið af leikurum gerir hvert atriði að augnakonfekti. Má þar nefna: Robert De Niro sem leikur sjálskipaðan loftræstikerfis viðgerðamanninn Archibald 'Harry' Tuttle. Bob Hoskins leikur Harry, annan viðgerðamann, sem vinnur þó fyrir ríkið (og hefur fulla virðingu á pappírsvinnu og reglugerðum!). Michael Palin leikur yfirheyrslu sérfræðing hjá lögreglu borgarinnar, Jack Lint, sem virðist taka starf sitt afar alvarlega. Að lokum má nefna Ian Holm (vélmennið frá Alien), sem leikur Mr. M Kurtzmann, yfirmann Sam Lowry. Brazil er ein af þessum myndum sem fær mann á sérkennilegan máta til að líta á sitt eigið samfélag, og ekki svo mikið efa hversu gott það er, heldur byrja spurja hvort maður eigi kannski að efa manns daglega líf og ekki taka allt í kringum mann sem hið eina rétta! Svona persónulega, þá er þessi mynd alveg sérstaklega viðeigandi fyrir mig um þessar mundir. Hér í Þýskalandi, þá hef ég tekið eftir mjög svipuðum einkennum eins og í samfélagi Brazil. Þeir elska reglugerðir og eru útfylling á eyðublöðum oft mikilvægari heldur án ástæðan fyrir því að verið er að fylla þau út. Hvað um það, endilega lítið á Brazil, þið verðið ekki fyrir vonbrigðum.
Truly Madly Deeply0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Truly, Madly, Deeply er ósköp falleg lítil mynd. Juliet Stevenson leikur Nina, konu sem er ennþá að reyna komast yfir að hafa misst mann sinn ári áður. Nina virðist ekki geta haldið áfram sínu eðlilega lífi, hugsandi stanslaust um mann sinn Jamie (Alan Rickman, vondi kallinn í Die Hard). Nina getur vart trúað heppni sinni þegar Jamie kemur til baka, smáatriði að hann er nú draugur. En hversu auðvelt er það að búa með draug, ekki að minnast á þegar vinir hans frá öðrum heim fara að heimsækja, og myndarlegur maður gerir hosur sínar grænar fyrir henni. Eins og áður sagði þá er þetta lítil en falleg mynd. Það að draugar koma fram í henni er algjört aukaatriði, og er það svo vel gert að maður getur jafnvel hugsað sem svo að hún sé að ímynda sér þetta allt saman. Truly, Madly, Deeply er svokölluð 'feel-good' kvikmynd, og ætti fólk að leigja hana með það í huga.
Once Around0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Af tilviljun þá sá ég Once Around fyrir nokkrum árum. Daginn eftir fór ég út í búð og keypti mér eintak. Síðan þá hef ég horft á þessa mynd þegar mitt eigið líf virðist vera í ringulreið. Ekki veit ég alveg afhverju, en þegar ég horfi á Once Around, þá fyllist ég einni vissu;Hversu ólíkir eða ósammála fjölskyldumeðlimir eru, hversu mikil ringlureið sem ríkir innan veggja heimilsins, þá eru sum tilfinningabönd sterkari en svo að rifrildi eða uppnám geti slitið þau. Once Around fjallar um Bella fjölskylduna. Höfuð fjölskyldunnar Joe Bella, lystilega leikinn af Danny Aiello, er á því stigi að hætta vinna. Dætur hans tvær eru að komast á þann aldur að flytjast að heiman og jafnvel giftast, nokkuð sem sonur hans hefur nú þegar gert. Eftir að Jan Bella (leikinn af Laura San Giacoma) giftist, biður systur henna, Renata (Holly Hunter), kærasta sinn um að giftast sér. Henni til mikillar furðu og gremju þá vill hann alls ekki giftast og virðist ekki ætla sér það nokkurn tíma á næstunni. Renata verður að endurmeta lífsviðhorf sitt, og gerir svo með því að ráða sig til starfa við að selja íbúðir. Þar kynnist hún óvenjulegum eldri manni, Sam Sharpe (Richard Dreyfuss), og fellur algjörlega fyrir honum. Sam er einn af þessum mönnum sem lifir fyrir mínútuna. Hann er vel settur, öruggur með sjálfan sig og hefur ekki áhyggjur af skoðunum annarra. Þegar hann verður hluti af Bella fjölskyldunni þá er ekki nema vona að brestir komu á hið annars samhenta fjölskyldu líf. Holly Hunter og Richard Dreyfuss hafa áður skilað frá sér skemmtilegri mynd, Always, og tekst þeim jafnvel hér að skapa straum sín á milli. Þó að sjálfsögðu sé þetta ósköp væminn og ægilega amerísk mynd, þá tekst henni samt að vera trúverðug, og skemmtileg á sama tíma. Ég hef horft á þessa mynd með þó nokkrum vinum og kunningjum, og ekki hafa nú allir verið sammála mér um að hér sé um eitthvert meistaraverk að ræða. En þetta getur nú verið mismunandi (horfði með konu minni á Ice Castle um daginn, og ekki var ég til dæmis svo yfir mig hrifinn af þeirri mynd, meðan hún hágrét yfir henni). Lítið á Once Around, sjáið hvort hún hefur jafn hugguleg áhrif á ykkur og hún hafði á mig.
Jurassic Park0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Það er kannski lítill tilgangur í að vera skrifa um Jurassic Park myndirnar, þar sem þónokkrir hafa gert það nú þegar. En þannig er að ég sé bara svo sorglega fáar myndir þessa dagana, og verð því að finna mér myndir sem ég þekki náið, langi mig til að skrifa nokkrar línur á þennan mjög svo góða vef. Jurassic Park (1) er án efa ein af tímamótamyndum síðusta áratugsins. Fer hér saman það besta úr öllum áttum. Til að byrja með er Steven Spielberg leikstjórinn, og hefur hann sjaldan eða aldrei skilað frá sér lélegum myndum. Við það bætist myndarlegur leikhópur, margir sem eru í persónulegu uppáhaldi hjá mér (sérstaklega Jeff Goldblum). Og eins og það hafi nú ekki verið nóg, heldur er myndin tæknilega séð langt á undan sinni samtíð (þó svo kvikmyndaheimurinn hafi verið fljótur til að gera alla þessa tölvutækni einfalda, og séu nú komnir á næsta stig með myndum eins og The Final Fantasy). Fyrir þá fáu sem ekki hafa séð Jurassic Park, þá eru söguþráðurinn í stuttu máli eftirfarandi: John Hammond (Richard Attenborough), ríkur sérvitringur hefur búið til drauma skemmtigarðinn. Eftir margra ára starf hefur hann og hans fólk búið til dýragarð með lifandi risaeðlum. Þessu hefur hann áorkað með því nýjasta í DNA tækni, notandi blóð úr moskító flugum vel varðveittum síðan á tímum risaeðlna. Verður garðurinn fyrir því óhappi að einn af verkamönnunum er drepinn við störf sín. Þykir lögfræðing fjárfesta Donald Gennaro (Martin Ferrero) þetta vera merki um að ekki sé allt með felldu og vill að áhættumat sé gert á öryggi garðsins. Til starfsins eru fengin Dr. Alan Grant (Sam Neill), Dr. Ellie Sattler (Laura Dern) og Dr. Ian Malcolm (Jeff Goldblum). Alan og Ellie vinna við fornleifarannsóknir (eða uppgröft) á risaeðlubeinum, en Ian á hinn bóginn er vísindamaður sem einbeitir sér að hinu ýmsu sviðum sem aðrir fá illa skilið (svo sem 'The butterfly effect'). Þegar í garðinn er komið, sem er staðsettur á eyju fyrir utan Costa Rica, fer að sjálfsögðu allt úrskeiðis og verður nú hver og einn að berjast fyrir lífi sínu við '60 milljóna ára gamlar' risaeðlur. Ég hef líkast til séð Jurassic Park um 20 sinnum, og hef ekki ennþá orðið leiður á henni. Það sem gerir hana svona sérstaka að mínu mati er að sjálfsögðu hinar vel gerðu risaeðlur. En það er samt ekki það eina! Persónusköpun er rosalega góð, og sýnir Steven Spielberg enn og aftur hversu góður hann er við leikaraval. Yfirleitt þegar maður sér myndir, þá endar maður á að segja að þessi og hinn leikarinn/leikonan hafi verið góð en restin hafi verið slöpp. Í Jurassic Park er hver einast leikari á réttum stað, með góðar línur og mikilvægan part. Líkt og ET, þá er Jurassic Park mynd sem allir ættu að sjá, og hlakka ég til þegar ég mun kaupa mér DVD útgáfuna (hver veit nema það séu einhver auka atriði osfrv).
The Lost World: Jurassic Park0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Yfirleitt þegar ég sé góðar spennu-, ævintýra- eða vísindaskáldsögu- myndir þá er ég æstur í að framhald verði gert. En það var ekki svo með Jurassic Park. Mér fannst hún vera svipuð og ET, bara væri ekki rétt að gera framhald. Í ofanálag, þá er einn af boðskap fyrstu myndarinnar hversu rangt það er að hagnast á þennan 'auglýsingahátt', eða eins og Dr. Ian Malcolm segir: 'You stood on the shoulders of geniuses to accomplish something as fast as you could and before you even knew what you had you painted it and packaged it and slapped it on a plastic lunchbox, and now you're selling it, you want to sell it!'. Svo var ekki komið nóg að hinu góða? Nei, framleiðendur vildu mjólka kvikmyndagesti örlítið meira. Mynd tvö um risaeðlurnar greinir frá annarri eyju þar sem risaeðlurnar flakka nú um frjálsar. Eftir óhappið í fyrri myndinni virðist heimurinn hafa ákveðið að gleyma þessu atviki, eða ekki trúa því (hversu ótrúlegt sem það er nú að einhver geti haldið þessu leyndu til lengri tíma þegar Dr. Malcolm segir hverjum sem heyra vill söguna.) Tengdarsonur Hammonds, Peter Ludlow (Arliss Howard), hefur tekið yfir fyrirtækið og ætlar sér að flytja risaeðlurnar til LA í hálfbyggðan skemmtigarð þar. Vill nú Hammond að Dr. Malcolm og félagar fari til eyjunnar til að safna heimildum um risaeðlurnar. Ætlar hann sér að nota þær heimildir til að geta lýst friðhelgi yfir þeim. Þetta framhald er alls ekki slæm mynd, og oft á tíðum skemmtileg. Er þar helst að þakka að sjálfsögðu Jeff Goldblum, en vert er að nefna Pete Postlethwaite í hlutverki Roland Tembo, þjálfaðs veiðimanns sem hefur verið ráðinn af Mr. Ludlow til að stjórna veiðunum á hinum villtu risaeðlum. Skemmtilegir eru líka Richard Schiff sem Eddie Carr, tæknimaður Dr. Malcoms, og óþokkaaðstoðarmaður Rolands, Dieter Stark (Peter Stormare). Allar þessar persónur gera myndina áhugaverða, en bæði Julianne Moore og Vince Vaughn geri lítið annað en skemma fyrir. Lang skemmtilegasta atriðið er þegar trailerinn þeirra hangir fram af fjallsbrún og er það um það bil eina atriðið þar sem um einhverja spennu er að ræða. Um miðbik myndarinnar virðast handritshöfundar hafa alveg verið hugmyndasnauðir og er endirinn bara bölvuð vitleysa. Hetjurnar verða endilega að bjarga litla risaeðlubarninu og virðast vera eina fólkið í heiminum sem veit hvað á að gera. Voðaleg þynna. En endilega lítið á myndina, hún er góð afþreying á laugardagskvöldi, með popp og kók.
Jurassic Park III0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Nú nú, þeir urðu bara að gera fleiri. Þetta er hreinleg skemmd á annars góðri hugmynd og skemmtilegri framsetningu. Mynd tvö var svo sem ekkert til að hrópa húrra fyrir, en hún skemmdi samt ekkert. Þessi gerir Jurassic Park að söluvarningi, með lágmarks virðingu og virðist hér sem öllum viðkomandi hafi verið nokk sama um útkomuna (vitandi að nógu margir vitleysingar mundu borga sig á bíó til að sjá hana). Það er svona á mörkunum að ég nenni að skrifa um hvað hún er, en geri það svona af virðingu fyrir hinum tveimur myndunum. Hér er Dr. Alan Grant (Sam Neill) plataður til að koma til rannsóknareyjunnar Isla Sorna, á þeim forsendum að ríkt hjónapar vilji persónulega leiðsögn á meðan fluginu stendur, svona ef þau mundu sjá einhverjar risaeðldur. Parið, Paul og Amanda Kirby (William H. Macy og Léa Leoni), hafa á hinn bóginn lítinn áhuga á risaeðlum, en eru að leyta að sonar greyi þeirra sem hrapaði til eyjunnar með kærasta Amöndu nokkru áður (þeir voru í ... og nú vantar mig íslenska orðið fyrir paragliding). Megin þema myndarinnar er að Velociraptors risaeðlurnar hafa nú byrjað að spjalla sín á milli af miklum gáfumannaleik. Myndin er lítið sem ekkert spennandi, leikarar langt undir meðallagi, risaeðlurnar svo sem flottar, en það er bara ekkert nýtt, sagan sundurlaut og heimskuleg. Ég var bara feginn að ég sá þessa ekki í bíó, heldur fékk hana lánaða á DVD eða spólu, svo ég hef það ekki á samviskunni að hafa eytt pening á hana þessa. Eina sem hægt er að segja, að af því að maður betur hinar tvær, þá er það því sem næst skilda að hafa séð þessa líka! Bara búist ekki við miklu og hver veit nema þið skemmtið ykkur yfir henni.
Hannibal0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Það er gaman að lesa allar þessar góðu umfjallanir um Hannibal, enda velkominn tilbreyting frá öllum þessa fjölda 'one-liner' umfjallanna sem hægt er að finna hér á kvikmyndum. Langar mig að nota tækifærið til að hvetja fólk til að skrifa umfjallanir um myndir, í stað þess að skrifa einfaldlega niður 'Þessi myndi var meiriháttar...' og láta það nægja! En það er nú bara svona mín skoðun. Hvað um það, Hannibal er það víst. Ekki bjóst ég við annarri Silence of the Lambs, og fór ekki einu sinni í bíó til að sjá Hannibal. En um leið og hún kom á DVD, þá keypti ég eintak og horfði á hana með minni konu, með kertaljós sem okkar eina ljós (þetta gerði ég að sjálfsögðu viljandi, þar sem ég vissi að um frekar óhuggulega mynd var að ræða). Sagan hefst á því að Clarice Starling, í þetta sinn leikinn af Julianne Moore, reynir að handtaka hættulegt glæpakvendi ásamt öðrum frá FBI og lögregluliði borgarinnar. Þessi handtaka fer öll úr böndunum og er þeir hjá FBI fljótir til að skella allri skuld á Clarice. Paul Krendler (Ray Liotta) virðist sérstaklega í mun um að gera henni allt illt, og er gefið í skyn að þeirra samskipti séu ekki ný á nálinni heldur um gamlan illvilja að ræða. Henni til bjargar kemur áhrifamikill maður, Mason Verger (lystilega leikinn af Gary Oldman). Mason var fjórða fórnarlamb Hannibals, og sá eini sem hingað til hefur lifað af. Fær Mason FBI til að taka upp mál Hannibals aftur með Clarice við stjórnvölinn. Hannibal (Anthony Hopkins) hefur komið sér vel fyrir í Florence og er um það bil að vera skipaður í góða stöðu innan aðalsafns borgarinnar. Eitthvað er dularfullt hvað varð fyrirrennara hans að bana, og er lögreglumaðurinn Pazzi (Giancarlo Giannini) að rannsaka það mál. Þetta er nú eins mikið og ég get sagt um söguþráðinn, en myndin fjallar svo um hvernig þessar persónur komast í kast við Hannibal og hans grimmd. Það er heilmargt sem hægt er að setja út á myndina. Persónulega finnst mér sagan sjálf léleg og sundurlaus. Með persónu eins og Hannibal, þá hefði ég búist við mun meiri spennu og frekari fléttu í sögunni. Endirinn fannst mér líka alveg út í hött og skildi allt eftir í lausu lofti. Svona einhvern veginn eins og engu hefði verið áorkað með allri myndinni. Góður punktur frá annarri umfjöllun hér á síðunni er hvernig sagan er um tvær aðalpersónur en ekki eina. Ég er sammála þessu, og held að þeir hefðu átt að einbeita sér að annaðhvort Clarice eða Hannibal. Það er ósköp lítið fyrir Julianne Moore að gera, og virðist sem flest öll atriðin hennar hefi verið búinn til eingöngu til að hafa hana sem mest á tjaldinu (þeas ekki að sagan þarfnaðist hennar). Hannibal hefur líka of fáar línur, og lítið um þessi góðu sálfræðilegu samtöl líkt og í fyrstu myndinni. Svo karakterinn hans virðist mun einfaldara í þessari mynd, og að mínu mati virkar ekki nærri því eins hættulegur og maður fékk á tilfinninguna í þeirri fyrstu. En það er ekki allt slæmt. Öll myndataka er óaðfinnaleg, og myndin í heild verulega fallega gerð. Tæknibrellur og 'gore' atriði eru meiriháttar vel gerð, þó svo ég hafi nú ekki fundist hún nærri því eins ógeðsleg og sögur fóru af. Gary Oldman er alveg meiriháttar og gersamlega óþekkjanlegur í sínu gervi, sem hinn illa skaðaði og nú hefndarfulli Mason. Atriðin með honum eru hápunktar myndarinnar, og skyggir hann illilega á Anthony Hopkins. Einnig þótti mér Giancarlo Giannini skemmtilegur, enda um mjög góðan leikara að ræða. Honum tókst vel að vera nokkuð spilltur, en á sama tíma vekja samúð áhorfenda. Þetta er vel yfir meðallagi góð mynd, og held ég að hún sé ein af þessum myndum sem líkast til batni eftir því sem maður sér hana oftar. Þó svo hún sé ekki yfir höfuð (að mínu mati) mjög ógeðsleg eða spennandi, þá er frægt lokaatriði sem konu minni varð mjög óglatt yfir. Svo líkast til er þessi mynd ekki fyrir viðkæmar sálir. Að lokum langar mig til að hvetja ykkur til að kaupa/leigja DVD útgáfuna, þar sem fullt af góðu efni fylgir með.
Final Fantasy: The Spirits Within0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Mér til undrunar og ánægju þá var Final Fantasy miklu miklu, já miklu betri heldur en ég hafði búist við. Hún heldur manni hugföngnum frá byrjun til enda, og gleymir maður algjörlega að um 'teiknimynd' er að ræða. Myndin snýst um baráttu Dr. Aki Ross (Rödd Ming-Na) við að bjarga jörðinni frá draugakenndum geimverum. Sagan gerist 2065, á jörð sem er meira og minna í rúst, með aðeins örfáar borgir eftir. Henni til hjálpar er Doctor Sid (Rödd Donald Sutherlands), Grey Edwards (Rödd Alec Baldwins) foringi Deep Eyes deildarinnar og aðrir meðlimir Deep Eyes með Neil (Rödd Steve Buscemi) fremstan í flokki. Alveg er það listilegt hvernig þeir hafa búið þessar persónur til, svo raunverulegar og mannlegar. Um miðbik myndarinnar rann upp fyrir mér að ég var að hugsa að mér fyndist leikur General Hein (Rödd James Woods) frekar ábótavant. Svo þá vaknar spurningin, hvernig metur maður persónur sem hafa verið skapaðar í tölvum. Fá þær Oscar fyrir góðan leik? Munum við kannski sjá leikara framleidda í framtíðinni, þeas. að í staðinn fyrir að búa til nýja persónu (teikningu) fyrir hverja mynd, þá fær þessi 'persóna' nafn og 'leikur' svo í mörgum myndum. Ég vona það svo sannarlega því mér þætti miður ef Dr. Aki Ross kemur ekki aftur á hvíta tjaldið. Þessi mynd verður í minnum höfð sem fyrsta kvikmyndin í sínum flokki. Ég efa ekki að við munum sjá miklu fleiri myndir af þessu tagi í framtíðinni, en óttast ekki eins og margur að þær muni koma í stað leikara. Hér er aðeins um góða viðbót að ræða.
Die Hard with a Vengeance0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Þriðja myndin um John McClane (Bruce Willis) er líkast til skemmtilegast myndin í seríunni. Hér hefur John með skapi sínu og drykkju tekist að hrekja konu sína í burtu, er því sem næst búinn að missa vinnuna, og eins og hann segir sjálfur 'one step away from being a full blown alcoholic'. Hann er nú samt dreginn upp úr ræsinu einn morguninn af varðstjóranum Cobb (Larry Bryggman) vegna sprengihótanna frá vel leiknum Simon Peter (Jeremy Irons). Simon vill fara í leikinn 'Simon says' með John McClane, og hótar að sprengju upp hina ýmsu staði ef John gerir ekki eins og honum er sagt. Inn í leikinn blandast svo óviljugur Zeus Carver (Samuel L. Jackson). Skemmtilegur tvíleikur Samuels og Bruce gerir myndina húmoríska og Jeremy túlkar vel hryðjuverkamanninn. Þriðja Die Hard myndin er með svolítið öðru sniði heldur en hinar tvær, þar sem John er í fyrsta sinn ekki einn síns liðs. Hér hefur hann Zeus sér til aðstoðar og félagar hans úr lögreglunni setja lika skemmtilegum blæ á myndina. Spennan er stöðug, og aldrei langt í grínið. Sérstaklega fannst mér bílaeltingaleikir myndarinnar vel gerðir og músíkin er vel valinn (hlustið þegar Simon heimsækir Wall Street banka). Að mínu mati er Die Hard: With a Vengeance betri heldur en Die Hard 2, bæði vegna mun heilstæðari handrits og þeim létta húmer sem er út alla myndina. Mér fannst þó endirinn nokkuð slakur, og saknaði Holly (Bonnie Bedelia) konu Johns. Að öðru leyti er þetta hin ágætasta afþreying.
Die Hard 20 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Önnur myndin í þessari þrenning (hef heyrt orðróm að sú fjórða sé á leiðinni), heimsækir John McClane (Bruce Willis) aftur á jólunum. Hann er á Washington Dullas Airport að sækja konu sína Holly (Bonnie Bedelia), en þau ætla eyða jólunum með foreldrum hennar. John er í slæmu skapi eftir að lenda í illdeilum við varðstjóra flugvallarins Lorenzo (Dennis Franz). Ekki fer dagurinn batnandi þar sem hryðjuverkamenn taki yfir stjórnkerfi flugvallarins og hóta nú öllu illu. Afskiptasemi John McClane af gangi mála er illa tekið af bæði flugvallaryfirvöldum og hryðjuverkamönnum, en það stopper ekki kauða þar sem konan hans er í einni af hinum mörgum flugvélum sem sveima yfir vellinum, smátt og smátt að verða eldsneytislausar. Ég held að það sé nokkuð ljóst að maður getur ekki búist við sömu stórmynd og Die Hard er. Hér er á ferðinni mun verra handrit, og ekki nægilegur húmor. Spennan er samt til staðar og er vondi kallinn, Colonel Stuart, skemmtilega leikinn af William Sadler (Bill and Ted´s Bogus Journey, The Green Mile). Myndin er líka alls ekki eins trúverðug og sú fyrsta, og má þar til dæmis nefna getuleysi flugvallarmanna til að finna leiðir til að lýsa upp flugbrautina. En látið ekki hugfallast, Die Hard 2 er stórgóð að flestu leyti, spennandi og hröð. Ef þú sást Die Hard og líkaðir vel, þá endilega leigðu Die Hard 2.
Die Hard0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Fyrsta Die Hard myndin er án efa ein af 10 besta spennumyndum sem gerð hefur verið. John McClane (Bruce Willis), lögreglfulltrúi í New York, ætlar að eyða jólunum í LA, þar sem eiginkona hans Holly Gennero (Bonnie Bedelia) býr nú. Mætir John alvaskur í jólapartý vinnuveitenda Holly, Nakatome Corp., í nýbyggðum skýjakljúf fyrirtækisins. Varla hefur hann stigið inn er 12 harðskeyttir hryðjuverkamenn taka yfir bygginguna. Tekst John að forðast að vera takinn haldi, og byrjar að valda eins miklum usla og hann getur í herbúðum hryðjuverkamannanna og leiðtoga þeirra Hans Gruber (Alan Rickman). Inn í þetta blandast svo tilraunir lögreglunnar í LA ásamt FBI, til að bjarga gíslunum, áköfum fréttamanni sem lætur ekkert stoppa sig við fréttaöflunina, og vináttaböndum sem þróast milli Johns og Sgt. Al Powell (Reginald VelJohnson). Handritið er upprunnið frá bókinni 'Nothing Last forever' eftir Roderick Thorp og skýn það vel í gegn hversu ferskt og vel skrifað handritið er. Bruce Willis varð á einni nóttu meðal eftirsóttustu leikara í Hollywood, og hefur ekki þurft að líða verkefnaskort síðan. Myndin hefur góða kímni, og spennandi söguþráð, ásamt því að eyða góðum tíma í persónusköpun. Alan Rickman er alveg stórkostlegur sem Hans Gruber, enda er þar Shakespare leikari á ferð. Bruce Willis tekst vel að leika hetjuna, án þess að túlka John McClane sem eitthvert ofurmenni. Ég mæli eindregið með Die Hard, og tel hana vera eina af þessum myndum sem allir verða sjá (sem hafa aldur til).
Armageddon0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Loftsteinahríð hrellir New York búa, geimskutla springur í loft upp, og ekki líður á löngu þar til stjörnuvísinda áhugamaður upplýsir NASA að hann hafi uppgötvað risa loftstein. Þannig byrjar Armageddon með fullum hasar og spennu. Fljótlega gera NASA menn, með Dan Truman (Billy Bob Thornton) í forustu, sér grein fyrir að þessi loftsteinn er sömu stærðar og Texas og mun hitta jörðina innan 18 daga. Þeir kalla til Harry S. Stamper (Bruce Willis), besta bormann sem vitað er um, til að lenda á loftsteinum, bora holu í hann, og sprengja hann í loft upp. Ég mæli alltaf með myndum sem eru framleiddar af Jerry Bruckheimer. Hann hefur framleitt myndir eins og Con Air og The Rock. Hingað til hef ég ekki orðið fyrir vonbrigðum, né heldur þegar ég sá Armageddon. Þetta er hröð og mjög vel gerð mynd. Armageddon er líka með alveg mátulegri blöndu af alvörugefnum og gamansömum atriðum, þó svo bandaríska þjóðernisstoltið fari nú stundum yfirum. Sérstaklega er Billy Bob Thornton góður, ásamt Steve Buscemi sem aldrei bregst og Will Patton sem ég persónuleg hef mikið álit á. Samskipti Harry og A. J. (Ben Afflick) eru gamansöm, en Liv Tyler sem leikur dóttir Harry, Grace Stamper, er frekar litlaus karakter. Besti partur myndarinnar er þó án efa rússneski geimfarinn Lev Andropov (Peter Stormare) sem gerir skemmtilega grín að könunum. Ég mæli með Armageddon, en aðeins fyrir þá sem vilja sjá léttmeti, góða spennu og smá grín.
Alien: Resurrection0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Í fjórðu og hingað til seinustu myndarinnar um Ellen Ripley og The Aliens, hefur Ellen Ripley verið einræktuð eða klónuð. Ripley vaknar upp á Hergeimskipinu USM Auriga, og hafði verið endurbyggð þar sem óæskilegir menn hafa hugsað sér að læra meira um skrímslið og hvernig mannkyn framtíðinnar getur notfært sér sjálfsbjargarviðleitni og yfirburði þess. Til sögunnar kemur svo áhöfn vertakans Captain Elgyn (Michael Wincott, sem lék frænda Fógetans í Robin Hood-Prince of Thieves). Er um sundurleita og harðgerða áhöfn að ræða, og taka þau höndum saman með Ellen Ripley við að reyna sleppa frá skrímslunum sem að sjálfsögðu sleppa úr haldi og drepa allt sem fyrir verður. Hér er líkast til um slökustu mynd þessarar seríu að ræða. Sagan um Ripley sjálfa er ennþá mjög áhugaverð, og allar tæknibrellur og kvikmyndataka til fyrirmyndar. Á hinn bóginn þá gleymir myndin sér í tæknibrellum og er persónusköpun alls ekki nógu vel gerð. Myndin flakkar á milli mjög góðra atriða en fellur svo niður þess á milli. Hún er afskaplega ólík hinum myndunum í uppbyggingu, sem er svo sem allt í lagi, ef hún færðist ekki svo mjög frá einfaldleika hinna þriggja. Af mínu mati þá eyðileggu hið nýja skrímsli myndina, og var enginn þörf á að kynna önnur eða breytt skrímsli. Þessi mynd er samt skemmtileg og mikið um brosleg atriði. Alien Resurrection er meiriháttar mynd, en nær bara ekki alveg að standast þær væntingar sem maður hefur, eftir að hafa horft ótal sinnum á hinar myndirnar. Þeir sem hafa séð myndirnar Delicatessen eða The city of Lost Children og líkað vel, munu samt vera hrifnir af Alien Resurrection, þar sem andi leikstjórans Jean-Pierre Jeunet skín vel í gegn.
Alien³0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Í þriðju myndinni í Alien seríunni hefur Ellen Ripley hrapað á plánetu sem hefur mátt muna sinn fífil fegri. Fiorina 161 er gamalt fangelsi fyrir verstu glæpamenn heimsins. Sundurleytur hópur af hálfgeðveikum, eða í það minnsta sérvitrum föngum og fangavörðum, býður hana velkomna er hún kemur til meðvitundar eftir nauðlendinguna. Kemst Ripley fljótlega að því að eitt af skrímslunum hefur tekið far með skipi hennar og fer þá heldur betur að hitna í kolunum. Fangar byrja að hverfa og engin nema Ripley veit hvað er að gerast. Þegar Ripley loks reynir að fá íbúa Fiorina 161 til að berjast við skrímslið kemst hún að þeirri óhuggulegu staðreynt að engin vopn eru leyfð á fangaplánetunni. Hvernig getur hún barist við skrímsli, sem hafði drepið heila deild af fótgönguliðum (í Aliens) með fullkomnustu vopn, án þess að hafa svo mikið sem baunabyssu sér til hjálpar. Það sem mér finnst sérstakt við Alien Seríunna, þegar hún er borin saman við aðrar kvikmynda seríur, er hversu ólíkar allar myndirnar eru. Í Alien 3, höfum við enn á ný mjög nýjar aðstæður, og er um allt annað en fjöldaframleiðslu að ræða. Persóna Ripley tekst hér á við innri djöfla, og þarf að horfast í augu við að kannski hefur hún eftir alla sína fyrri erfiðleika tapað fyrir skrímslinu. Atriði með Dillon (Charles Dutton) og Ripley eru hjartnæm og ná rosalega vel að sýna tvær einmanna manneskjur sem styðjast við hvort annað á erfiðum tímum. Kvikmyndatakan er stórkostleg og fékk myndin Oscar tilnefningu fyrir Best Visual Effects. Þetta er þó mjög drungaleg mynd og get ég ímyndað mér að áhorfendur hafi littla samúð með þessum föngum. Alien 3 er allt öðrvísi en Alien eða Aliens, og skyldi enginn horfa á hana og búast við því sama. Að lokum er vert að geta þess að myndin er götótt, og skildi ég betur hvers vegna þegar ég las handritið. Af einhverjum ástæðum hefur stór partur myndarinnar verið klipptur út og ef maður les handritið getur maður greinilega séð hvar (lítið á þegar sjálfvirkur slökkvibúnaður fer af stað og allir gegnblotna, og í næstu töku eru allir þurrir, og jafnvel í öðrum fötum!!)
Aliens0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Aliens er framhald hinnar byltingarkenndu myndar Alien. Hér hefur James Cameron tekið við leikstjórahlutverkinu frá Ridley Scott, og sýnir það vel hversu ólíkir en góðir báðir þessir leikstjórar eru. Ripley (Sigourney Weaver) hefur eftir hálfrar aldar dásvefn loks komist til mannabyggða á ný. Segir hún sögu sína, en er ekki trúað af hinu máttuga Company. Er hún lækkuð í tign, og býr ein og yfirgefinn með stöðugar matraðir vegna reynslu sinnar. Það breytist þó fljótt er sambandi við plánetuna LV-426 (þar sem geimverunnar voru fundar í fyrstu myndinni) er glatað. The Company hefur byggt upp nýlendu á plánetunni, og vinnur að því að gera andrúmsloftið hæfilegt mönnum. Ripley gerir sér grein fyrir að hún verður að horfast í augu við ótta sinn og berjast við geimverunnar í annað sinn. Fer hún með hóp landgönguliða og vélmennisins Bishop (snilldarlega leikinn af Lance Henriksen) til að finna út hvað orðið hefur um nýlendubúana. Hér er áherslan lögð á annarsvegar háhraða spennu og hinsvegar er persóna Sigourney Weaver, Ripley frekar þróuð með sambandi hennar við Corporal Dwayne Hicks (Michael Biehn) og við littla stelpu frá LV-426 Rebecca Newt Jorder (Carrie Henn). Eins og allar myndir sem James Cameron hefur gert (Terminator 1&2, The Abyss, True Lies), þá verður maður ekki fyrir vonbrigðum. Atburðarásin er hröð, persónusköpun meirháttar og má þar sérstaklega nefna Bill Paxton sem Private W. Hudson. James notar líka skemmtilega kvikmyndatöku með skiptum milli atriða, og má þar nefna andlit Ripley smá breytast í plánetu í eitt skiptið. Það eina sem ég mundi mæla með, er að þú lesandi góður sjáir frekar Aliens Special Edition, þar sem sagan hangir mun betur saman. Þessi mynd er ein af þessum myndum sem allir ættu að sjá.
Alien0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Fyrsta Alien myndin fjallar um venjulega flugáhöfn, geim-flutningaskipsins Nostromo. Þau lenda á eyðilegri plánetu, eftir að hafa orðið vör við neyðarkall. Fljótlega komast þau að því að neyðarkallið er í raun aðvörunarsending, en allt er um seinan. Eitt minnilegasta atvik kvikmyndasögunnar er snemma í myndinni. Vísindastjóri áhafnarinnar, Mr. Ash (Ian Holm), er illilega truflaður við málsverð, eftir að hafa losnað við hálfgerðan kolkrabba sem hafði fest sig á andlit hans. Brýst kvikyndi út úr brjósti hans með tilheyrandi látum og tilþrifum. Hefst nú mikill eltingarleikur um geimskipið til að finna skrímslið, sem stækkar hratt og virðist ódrepandi með öllu. Alien er ótrúlega góð mynd, þar sem persónusköpun er gefið mikið vægi. Sigourney Weaver fer á kostum sem Warrant Officer Ellen Ripley. Hefur verið sagt að þetta sé með fyrstu kvenhetjumyndum sem náðu vinsældum meðal kvikmyndagesta. Það hafa fáar leikkonur náð að skapa jafn góða hetju og Sigourney, nema ef vera skildi Linda Hamilton sem Sarah Connor í Terminator 2, og Geena Davis sem Samantha Cain í The Long Kiss Goodnight. Tom Skerrit sem Dallas sýnir líka góð tilþrif sem frekar einfaldur en áreiðanlegur yfirmaður þessarra sundleitu áhafnar. Allar tæknibrellur og myndasköpun eru mjög vel gerð, og oft skemmtilegt að sjá hvernig leikstjórinn Ridley Scott notar langar þagnir við uppbyggingu atriða. Margir segja að Aliens sé betri mynd en Alien, en ég vil halda því fram að myndirnar tvær séu svo ólíkar að ekki sé hægt að bera þær saman. Fyrsta myndin fjallar um 7 áhafnarmeðlimi geimskips, og áhorfandinn hefur samúð með hverjum og einum áhafnarmeðlim. Alien er líka mjög dimm og köld, þar sem mikil áhersla er lögð á persónusköpun og uppbyggingu geimverunnar sjálfrar. Aliens á hinn bóginn fjallar um herskara af hermönnum, sem manni er nokk sama ef eru drepnir. Hún er líka mun bjartari og miklu hraðari heldur en sú fyrsta. Ef þú vilt sjá cult mynd, þá er Alien rétta myndin, ef þú vilt sjá eina af bestu hryllings-spennu myndum nokkru sinni framleidd, þá er Aliens rétta myndin.
The 6th Day0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Sjötti dagurinn fjallar um Adam Gibson (Arnold Schwarzenegger), venjulegan fjölskyldumann sem verður fyrir því að vera tvöfaldaður. Hann kemur heim einn daginn og sér sjálfan sig halda upp á afmælið sitt með konu sinni og barni. Þetta kemur að sjálfsögðu illa við kauða, og er hann ekki á þeim buxunum að láta þetta afskiptalaust. Myndin fjallar svo um hvernig hann kemst að hinu sanna í málinu og tilraunir hans til að brjóta niður illmennið sem stendur á baki þessu, forstjóra Replacement Technologies, Michael Drucker (Tony Goldwyn). Þetta er á köflum skemmtileg mynd, enda býður cloning (eða einrækt á íslensku) upp á fjölbreytilegar uppákomur. Ekki get ég nú sagt að Adda Svaganagg takist frekar enn fyrr að sýna mikil leiktilþrif, þó að augljóst sé að hann er virkilega að reyna. Það sem gerir þessa mynd þess virði að sjá eru aukaleikararnir. Má þar fyrstan nefna vísindamanninn hjá Replacement Technologies Griffin Weir, listilega leikinn af Robert Duvall. Honum tekst vel að vekja samúð áhorfenda, og er mjög trúverðugur á allan máta. Tony Goldwyn sem hið margræktað illmenni er líka skemmtilegur, og er sem betur fer ekki hið venjulega fjöldaframleidda illmenni frá Hollywood. Michael Rapaport eða Hank vinur Adam Gibson, er stórskemmtilegur og hefði átt að nota hann mun meira. Sjálft handritið er ósköp innihaldslítið, og kemur fátt á óvart. Ekki fannst mér myndin heldur neitt afbrigða spennandi, og hélt hún athygli minni frekar út af hinu óvenjulega söguefni. The 6th Day er alveg þess virði að horfa á, og held ég að þeir sem hafa hingað til haft gaman af myndum með Arnold Schwarzenegger muni ekki verða fyrir vonbrigðum.
Seven Years in Tibet0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Hvernig stendur á því að Þjóðverjar verða að tala yfir allar myndir. Ég get bara ekki farið í bíó og hlustaði á Bruce Willis eða álíka tala þýsku. Ég hef nú búið í Þýskalandi í 8 vikur, og hefur þetta valdið mér miklum raunum þar sem ég horfi vanalega á 5-7 myndir í sjónvarpi, myndbandi eða í bíó, á hverri viku. Loksins fann ég nokkrar DVD diska, sem ég get blessunarlega horft á í tölvunni minni. Seven Years in Tibet er einn af 5 diskum sem ég fékk að láni. Ég hef nú tekið þetta fram hér að ofan, vegna þess að mig langaði lítið að sjá myndina, svo líkast til er umfjöllun mín að einhverju leyti lituð af þeirri staðreynd. Seven Years in Tibet fjallar um... já, kannski það sé eitt af vandamálum myndarinnar. Hún byrjar á því að þýska fjallgöngu-þjóðhetjan Heinrich Harrer (Brad Pitt), yfirgefur ólétta konu sína árið 1939 til að klífa Nanga Parbat, fjall sem margur hafði reynt að klífa án árangurs. Leiðangurstjóri ferðarinnar er annar þjóðverji að nafni Peter Aufschnaiter (David Thewlis, sem sýndi stórkostlegan leik í myninni Naked). Heinrich er sjálfumglaður og gengur þeim félögum illa að vinna saman. Ytri aðstæður neyða þá samt til að hjálpa hvor öðrum. Eftir hinar ýmsu hrakningar þá enda félagarnir í hinni heilögu borg Lhasa í Tíbet. Þar eyðir Heinrich löngum stundum með Dalai Lama sem er aðeins ungur drengur á þessu tíma. Lærir Heinrich smátt og smátt að margt er mikilvægara í þessum heimi heldur en að öðlast frægð og frama. Myndin sjálf er mjög falleg og vel gerð þegar litið er á umgjörð hennar. Mikið um skrautlega búninga og stórkostlegar sviðsetningar. En sagan er sundurleit, marklaus og oft á tíðum langdreginn. Brad Pitt tekst illa að vekja samúð áhorfenda með persónu Heinrich, og David Thewlis hefur lítið að gera í myndinni, með fáar og innihaldslausar línur. Bestu atriði myndarinnar eru með Brad Pitt og Dalai Lama, og hefði mátt eyða meiri tíma í að byggja upp þeirra samband. Það er líkt og leikstjórinn, Jean-Jecques Annaud, hafi ætlað sér að gera stórmynd, en gleymt að ákveða um hvað hún ætti að vera. Hún virkar ekki einu sinni sem söguleg mynd, þar sem (líkt og allir aðrir söguþræðir myndarinnar) eingöngu sundurleit smábrot af upplýsingum eru uppgefinn.
Gotti0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ég leigði "Gotti" þar sem ég hafði lesið um hann fyrir nokkrum árum með reglulegu millibili á meðan hann var fyrir dómsdólum. Hann var kallaður "síðasti Guðföðurinn" af blaðamönnum en um leið sagður vera mikill sjarmur og skemmtilegur að tala við. Ekki fannst mér nú myndin merkileg yfir höfuð. Kannski býst maður orðið við of miklu, þegar litið er á svipaðar myndir um glæpaforingja(t.d. Godfather og Goodfellas). "Gotti" skartar mörgum stjörnum og lofaði góðu. Myndir fjallar um ungan glæpaforingja sem er að klifra upp metorðstiga Cosanostra hreyfingunnar. Hann er vel virtur af samstarfsmönnum sínum, og er þekktur fyrir algjöru andstöðu sína á eiturlyfjum. Í stuttu máli þá segir myndin frá því hvernig hann verður aðal "bossinn" og hvernig FBI tekst loks að klófesta hann. Þegar ég lít á efnivið myndarinnar þá furðar mig stórum að ekki varð úr betri mynd en raun ber vitni. Myndin er hæg og langdreginn, með afar fáum spennuköplum, og oft á tíðum erfitt að skilja hvað er um að vera vegna þess hversu leikarnir muldra niður í brjóst sér (sem er kannski allt í lagi ef íslenskur texti væri til staðar). Myndin virðist aldrei ákveða sig hvort hún er ævisaga Gotti, þar sem hún hefur allt of lítið um hans líf til að geta flokkast sem slík, eða hvort hún á að vera spennandi glæpasaga. Ekki misskilja mig, myndin var allt annað en leiðinlegt. Maður hafði bara alltaf á tilfinningunni að eitthvað meira ætti nú að fara gerast, sem aldrei kom svo. Endilega leigið þessa mynd, sérstaklega ef þið fylgdust með réttarhöldunum á sínum tíma (munið þið t.d. hver sveik hann?). Ekki leigja þessa mynd ef þið viljið sjá spennandi glæpamynd.
The Hard Way0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Að gefa gamanmynd stjörnur er ekki létt verk að mínu mati. Ef myndir fá margar stjórnur þá finnst mér þær eigi að vera meistaraverk og skilji þig eftir dolfallinn. Ef mynd kemur upp í huga þér marga daga eftir að þú hefur séð hana þá á hún skilið fjórar stjörnur. Í mínu tilfelli, þá eru fáar gamanmyndir sem valda þeim áhrifum, og yfirleitt virðist minna fara í gerð þeirra heldur en "alvarlegra" mynda. The Hard Way er samt að mínu mati afskaplega skemmtilega gerð mynd. Persónusköpun er góð, og myndin tekur sig aldrei of alvarlega - gerir grín að sínum eigin klisjum, en á sama tíma er frekar spennandi. James Wood tekst meiriháttar vel að leika hinn harðsnúna lögreglumann, sem gengur illa í ástarlífinu og er í vandræðum með að leysa raðmorðgátu. Michael J. Fox leikur því sem næst sjálfan sig (eða það sem maður getur ímyndað sér að hann sé í rauninni), frægan leikara sem hefur aldrei tekist á við alvarleg hlutverk. James og Michael ná að skapa góðan tvíleik milli sín, og jafnvel þó svo að um gamanmynd sé að ræða þá eru alvarlegir tónar undir niðri. Ég ráðlegg öllum að leigja þessa mynd ef þeir vilja góða afþreyingju, spennu og hlátur.
Highlander0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Highlander var fyrsta myndbandið sem ég eignaðist. Þar af leiðandi getur verið að álit mitt sé nokkuð litað út af tilfinningagildinu. Til að byrja með var myndbandasafnið smátt og horft á Highlander (eða Die Hard, sem var næsta mynd í safnið) aftur og aftur og aftur. Aldrei hef ég nú samt orðið leiður á henni, og tek hana ennþá upp annað slagið (ekki sama eintakið - held það sé það þriðja sem ég á). Nú hvað er þá svona sérstakt við myndina. Hún fjallar um ungan Skota um árið 1600, Conner McCloud (Christopher Lambert), sem er særður lífshættulega í baráttu milli tveggja skoskra ætta. Hann rís nú samt upp af dánarbeðinu og er gerður útrækur úr heimaþorpi sínu, talinn vera haldinn illum öndum. ´Sean Connery´ finnur hann nokkrum árum seinna og gerir honum grein fyrir að hann sé ódauðlegur nema hann missi höfuðið. Á sama tíma fær McCloud líka að vita að þó nokkrir svipaðir ódauðlegir karakterar séu á eftir honum og hver öðrum, þar sem mikil verðlaun séu í boði þegar einn stendur uppi. Myndir fjallar svo um þessa bardaga milli ódauðlegra kappa, á hinum ýmsu stöðum, og á hinum ýmsu tímum. Myndin er að sjálfsögðu spennandi, og það sem gerir hana sérstaka er hvernig hún flakkar frá einum tíma yfir á annan. Frá myndrænu sjónarmiði, þá eru skiptin alveg listalega gerð, á þann hátt að ein atburðarrásin líður inn í þá næstu líkt og varla sé klipt á milli. Kímnin er líka í hástemmingi og er þónokkuð um góða "one-liners". Ef það eru einhver mistök við þessa mynd, þá finnst mér rómantíkin í end myndarinnar vera óþarfi, og gera endinn örlítið vælulegan. Eftir að maður lifir í hundruðir ára, þá held ég varla að McCloud sé svo fljótir til að verða ástfangin... en hver veit. Highlander er ein af þessum myndum sem allir verða hafa séð, svona svipað og E.T.
Shaft0 af 0 fannst gagnrýnin hjálpleg
Ég var staddur á hóteli í Auckland í Nýja Sjálandi um daginn og leyfði mér í fyrsta sinn að borga fyrir að sjá mynd inn á hótelherberginu. Einu spennandi myndirnar (fyrir utan þær bláu, sem ég að sjálfsögðu snerti ekki), voru Shaft og Charlie’s Angels. Þar sem ég vissi að ef ég horfði á Charlie’s Angels, myndi ég næst borga fyrir bláu myndirnar endaði ég á að panta Shaft. Myndin fjallar um lögreglumann, leikinn af Samuel L. Jackson, sem tekur starf sitt afar persónulega. Í byrjun myndarinnar er svartur maður drepinn fyrir utan veitingarstað, og er sonur mjög áhrifamikils og auðugs kaupsýslumanns grunaður um verknaðinn. Þjónustustúlka á veitingarstaðnum er vitni að verknaðinum en vill ekkert segja. Megin efni myndarinnar er svo hvernig Shaft kemur ríka syninum bak við lás og slá. Þegar ég sá “trailerinn” um Shaft, virtist mér þetta vera hetjumynd, því sem næst myndasögukennd, þar sem Shaft var myrk hönd réttlætissins. Hann klæðist á öllum plakötum svörtum löngum leðurjakka og leit allur út sem voða “cool” gæji. Myndin sjálf er ekkert þessu lík. Sagan er afskaplega götótt og flestir leikararnir langt undir meðallagi. Maður hefur aldrei neina samúð með persónunum, eða hvað verður um þær. Það skrítnasta er að myndin á einn hátt reynir að vera raunveruleg, en á sama tíma dettur annaðslagið inn í þá villu að láta Shaft komast upp með hluti sem enginn lögreglumaður gæti. Persónur eru allt í einu hluti af myndinni, en voru aldrei “kynntar” sem slíkar og verður maður að geta sér til um hverjar þær eru (líkt og það sem ég get aðeins giskað á að sé móðir fórnarlambsins í byrjun myndarinnar). Reiði Shafts er heldur aldrei almennilega gerð skil, og kemst maður að þeirri niðurstöðu að hann sé bara yfir höfuð pirraður náungi sem vill að allt fari eftir hans höfði. Það góða við myndina voru samt tvær glæponar. Annarsvegar er það ríki sonurinn, Walter Wade sem er snilldarlega vel leikinn af Christian Bale, og var myndin þrælskemmtileg þegar hann var á tjaldinu. Hann er mjög uppstökkur og grimmur, en tekst samt að sýna hversu spilltur og ofdekraður hann er. Hinn glæponinn Peoples Hernandez (Jeffrey Wright), sem er alveg þrælerfitt að skilja, sýnir líka góð tilþrif. Hann er greinilega búinn að ná hæðstu metorðastigum innan hverfisins og hefur nú stór plön í huga. Vonandi munum við sjá meira af Jeffrey Wright í framtíðinni. Shaft er mjög góð sem afþreyingarmynd og heldur athyglinni ágætlega. En einhvernveginn bjóst ég við meiru.