Miracle on 34th Street 1947
Justwatch
The Man behind the Miracle is bringing you laughter, tenderness, joy such as you heart has never known before!
96 MÍNEnska
Þegar góður eldri maður sem segist vera Jólasveinninn er settur á hæli og stimplaður geðveikur, þá ákveður ungur lögfræðingur að verja hann, og halda því fram að hann sé hinn eini sanni Jólasveinn.
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Skemmtileg og smávegis frumleg 
Af þeim jólamyndum sem ég hef séð, þá er Miracle On 34th Street með þeim frumlegustu, að minnsta kosti af þeim sem fjalla um jólasveininn. Myndin er fyndin, skemmtilegt, hefur frábært flæði og vekur upp spurninguna hvortt það sé gott fyrir börn að trúa á eitthvað sem ekki er til, eða ekki.
Aðalleikararnir fjórir standa sig mjög vel. Marureen O'Hara og John Payne eru góð, Natalie Wood er frábær sem sem dóttir O'Hara sem byrjar að fá efasemdir yfir því sem hún trúir á. En Edmund Gween er sá sem stendur sig best. Hann sýnir mikinn lit og persónuleika við karakterinn sinn (Kris Kringle, Jólasveinninn) og hef aldrei séð betri túlkun á jólasveininum. Hann er meira en bara glaður, feitur maður með skegg. Hann er fágaður, vingjarnlegur en hefur sín mörk og er ekki feiminn við að sýna sitt álit, sama hvað getur komið fyrir hann.
Handritið er vel skrifað, þétt og flæðir vel, jafnvel fyrir mynd sem er ekki meira en 90 mínútur. Réttarhaldaatriðið (já, jólasveininn er færður til réttarhalda yfir hvort hann sé í raun jólasveinninn) er sérstaklega gott þegar kemur að handritinu. Myndin sýnir líka ekki að fólkið virkilega trúir því að jólasveininn sé til, þau segja að hann sé til svo að von barna halda áfram og að orðstýr þeirra muni ekki eyðileggjast (og á þetta mest við dómara málsins og eiganda verslunarmiðstöðvar).
Það eru samt tveir hlutir sem hafa ekki elst vel við þessa mynd. Lausnin sem myndin kemur með hefur elst hræðilega (og eitt af því mjög fáa sem endurgerðin bætti) og rómantíkin á milli John Payne og Maureen O'Hara er hræðilega óþróuð. Þetta virkaði kannski fyrir mynd frá árinu 1947, en núna vantar smá trúverðugleika á milli þeirra.
Miracle On 34th Street er skylda að sjá allavega einu sinni í kringum jólin. Ég sá hana í maí á þessu ári og hún kom mér í gott jólaskap.
8/10
Af þeim jólamyndum sem ég hef séð, þá er Miracle On 34th Street með þeim frumlegustu, að minnsta kosti af þeim sem fjalla um jólasveininn. Myndin er fyndin, skemmtilegt, hefur frábært flæði og vekur upp spurninguna hvortt það sé gott fyrir börn að trúa á eitthvað sem ekki er til, eða ekki.
Aðalleikararnir fjórir standa sig mjög vel. Marureen O'Hara og John Payne eru góð, Natalie Wood er frábær sem sem dóttir O'Hara sem byrjar að fá efasemdir yfir því sem hún trúir á. En Edmund Gween er sá sem stendur sig best. Hann sýnir mikinn lit og persónuleika við karakterinn sinn (Kris Kringle, Jólasveinninn) og hef aldrei séð betri túlkun á jólasveininum. Hann er meira en bara glaður, feitur maður með skegg. Hann er fágaður, vingjarnlegur en hefur sín mörk og er ekki feiminn við að sýna sitt álit, sama hvað getur komið fyrir hann.
Handritið er vel skrifað, þétt og flæðir vel, jafnvel fyrir mynd sem er ekki meira en 90 mínútur. Réttarhaldaatriðið (já, jólasveininn er færður til réttarhalda yfir hvort hann sé í raun jólasveinninn) er sérstaklega gott þegar kemur að handritinu. Myndin sýnir líka ekki að fólkið virkilega trúir því að jólasveininn sé til, þau segja að hann sé til svo að von barna halda áfram og að orðstýr þeirra muni ekki eyðileggjast (og á þetta mest við dómara málsins og eiganda verslunarmiðstöðvar).
Það eru samt tveir hlutir sem hafa ekki elst vel við þessa mynd. Lausnin sem myndin kemur með hefur elst hræðilega (og eitt af því mjög fáa sem endurgerðin bætti) og rómantíkin á milli John Payne og Maureen O'Hara er hræðilega óþróuð. Þetta virkaði kannski fyrir mynd frá árinu 1947, en núna vantar smá trúverðugleika á milli þeirra.
Miracle On 34th Street er skylda að sjá allavega einu sinni í kringum jólin. Ég sá hana í maí á þessu ári og hún kom mér í gott jólaskap.
8/10