The Twilight Saga: New Moon 2009
(Nýtt tungl)
Frumsýnd: 25. nóvember 2009
The Next Chapter Begins
130 MÍNEnska
Saga Edwards Cullen og Bellu heldur áfram, og ekki eru hlutirnir einfaldari eftir atburðarás síðustu myndar. Vampíra freistast til að ráðast á Bellu eftir að hún sker sig til blóðs í afmælisboði og flækir það hlutina talsvert. Cullen-fjölskyldan kemst að því að það er ekki klókt að umgangast mennska stelpu og þess vegna taka þau þá ákvörðun að... Lesa meira
Saga Edwards Cullen og Bellu heldur áfram, og ekki eru hlutirnir einfaldari eftir atburðarás síðustu myndar. Vampíra freistast til að ráðast á Bellu eftir að hún sker sig til blóðs í afmælisboði og flækir það hlutina talsvert. Cullen-fjölskyldan kemst að því að það er ekki klókt að umgangast mennska stelpu og þess vegna taka þau þá ákvörðun að yfirgefa hana, þar á meðal Edward, elskhugi hennar. Miður sín leitar Bella til nágranna síns Jacob, sem reynist vera óvinur Edwards og hlutirnir verða ekkert einfaldari í kjölfarið, hvorki fyrir Edward né hinar vampírurnar.... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Meðalslök ástarvampíruþvæla 
Það má segja að ég hafi kynnt mér Twilight með ansi litlum vilja, en kærastan mín hefur horft á Twilight svona 20 sinnum, svo að við skelltum okkur saman á New Moon saman (ég horfði á Twilight fyrir það til að fá grunninn.)
Ég fór inná New Moon með engar væntingar, og gaf henni alla þá sénsa sem að ég gat mögulega gefið, ég elska vampírumyndir, varúlfamyndir og ég get alveg dottið inní að horfa væmnar ástarmyndir.
En því miður er New Moon ekkert af þessu liggur við, til að byrja með þá frústrerar það mig óendanlega hvað Stephanie Meyer breytir almennum "myths" um vampírur. Að þær breytist í glansandi demantshúðaða álfa í sólskini er bara engan veginn ásættanlegt, og pirrar mig í hvert skipti sem að þetta ber fyrir augu á skjánum.
En hvað um það,
New Moon tekur upp þráðin þar sem Twilight endaði, og 16 ára hvolpaást Edwards og Bellu er áfram rauði þráðurinn í atburðarás myndanna, hinsvegar er hegðun þeirra svo óraunveruleg á tíðum að ég persónulega næ aldrei að "tengjast" þeim af viti. Tempó myndarinnar er alltof hægt, kannski ívið betra en í Twilight en samt sem áður þá er 5 setninga samtal milli Edwards og Bellu liggur við klukkutími, dæmi:
Edward: I just can't live without you
15 sekúntur líða
Bella: (setur upp skrítinn hugsi svip)
15 sekúntur líða
Bella: Neither do I
Fyrir mér var besti kafli myndarinnar þegar að Jacob og hans gengi fór meira inní plottið, það var í eina skiptið sem að ég hef fann fyrir einhverri spennutilfinningu og/eða samúð yfir myndinni. Um leið og að sagan færðist svo aftur frá því, þá fannst mér hún dala aftur. Myndin reynir alveg að byggja upp spennu frá því og kynnin af Voltari voru ágæt, hinsvegar hrynur þetta allt út frá hægri atburðarrás og þeirri staðreynd að mér er hreinlega alveg sama hvað kemur fyrir alla í myndinn því að ég náði aldrei að tengjast þeim.
Allt í allt var þetta meðalslök afþreying, mjög greinilega er markhópurinn 13-18 ára stelpur sem eru að elska hugmyndina um eilífa ást og allt það. Ofaná það þá finnst mér Edward _óþolandi_ mikil tussa, og það sama á eginlega um allar vampírnar. Held að það sé óhætt að segja að þetta séu minnst badass, minnst svölu vampírur sem nokkurntímann hafa prýtt hvítatjaldið.
Það má segja að ég hafi kynnt mér Twilight með ansi litlum vilja, en kærastan mín hefur horft á Twilight svona 20 sinnum, svo að við skelltum okkur saman á New Moon saman (ég horfði á Twilight fyrir það til að fá grunninn.)
Ég fór inná New Moon með engar væntingar, og gaf henni alla þá sénsa sem að ég gat mögulega gefið, ég elska vampírumyndir, varúlfamyndir og ég get alveg dottið inní að horfa væmnar ástarmyndir.
En því miður er New Moon ekkert af þessu liggur við, til að byrja með þá frústrerar það mig óendanlega hvað Stephanie Meyer breytir almennum "myths" um vampírur. Að þær breytist í glansandi demantshúðaða álfa í sólskini er bara engan veginn ásættanlegt, og pirrar mig í hvert skipti sem að þetta ber fyrir augu á skjánum.
En hvað um það,
New Moon tekur upp þráðin þar sem Twilight endaði, og 16 ára hvolpaást Edwards og Bellu er áfram rauði þráðurinn í atburðarás myndanna, hinsvegar er hegðun þeirra svo óraunveruleg á tíðum að ég persónulega næ aldrei að "tengjast" þeim af viti. Tempó myndarinnar er alltof hægt, kannski ívið betra en í Twilight en samt sem áður þá er 5 setninga samtal milli Edwards og Bellu liggur við klukkutími, dæmi:
Edward: I just can't live without you
15 sekúntur líða
Bella: (setur upp skrítinn hugsi svip)
15 sekúntur líða
Bella: Neither do I
Fyrir mér var besti kafli myndarinnar þegar að Jacob og hans gengi fór meira inní plottið, það var í eina skiptið sem að ég hef fann fyrir einhverri spennutilfinningu og/eða samúð yfir myndinni. Um leið og að sagan færðist svo aftur frá því, þá fannst mér hún dala aftur. Myndin reynir alveg að byggja upp spennu frá því og kynnin af Voltari voru ágæt, hinsvegar hrynur þetta allt út frá hægri atburðarrás og þeirri staðreynd að mér er hreinlega alveg sama hvað kemur fyrir alla í myndinn því að ég náði aldrei að tengjast þeim.
Allt í allt var þetta meðalslök afþreying, mjög greinilega er markhópurinn 13-18 ára stelpur sem eru að elska hugmyndina um eilífa ást og allt það. Ofaná það þá finnst mér Edward _óþolandi_ mikil tussa, og það sama á eginlega um allar vampírnar. Held að það sé óhætt að segja að þetta séu minnst badass, minnst svölu vampírur sem nokkurntímann hafa prýtt hvítatjaldið.
Skárri, en það segir ekki mikið 
Þangað til fyrir cirka einu og hálfu ári síðan tengdi ég alltaf nafnið Twilight við afskaplega gleymdan þriller frá árinu 1998, þar sem Gene Hackman og Paul Newman fóru með helstu hlutverk. Eina ástæðan af hverju ég man eftir myndinni var sú að Reese Witherspoon sást berbrjósta í henni (og hefur aldrei gert það síðan. Svekk). En nú í dag, þegar einhver minnist á þetta orð er óhjákvæmalegt að hugsa ekki til Edwards, Bellu, glitrandi vampíra og öskrandi unglinga sem vilja bíta í Robert Pattinson.
Þegar ég sá fyrri myndina þá fattaði ég ekki þetta æði. Myndin var hæg, hallærisleg og einfaldlega leiðinleg. Mér var skítsama um allar persónurnar og þá sérstaklega parið sjálft. Eftir að hafa séð New Moon er ég meira farinn að skilja hvað (kven)fólk sér svona spennandi við þetta. Þetta er bara eins og að horfa á The O.C. með smá vott af fantasíu. Stelpur elska líka unglingadrama og ástarþríhyrninga, álíka mikið og strákar eru hrifnir af treköntum og sprengjum. New Moon er eins og 50 milljón dollara sápuópera. Sagan fókusar lítið á vampírusamfélagið sjálft eða goðsagnir varúlfa. Það er allt í bakgrunninum og ef einhver strákur (sem er neyddur til að horfa á þetta með kærustunni) ætlast til að sjá einhvern hasar, þá verður hann vægast sagt vonsvikinn. Það eru tvö-til-þrjú hasaratriði í mesta lagi, og þau endast ekki í meira en hámark tvær mínútur. Nei, myndin fókusar frekar á persónurnar, sem er ekki slæmt fyrir utan það að sjálf persónusköpunin er í algeru lágmarki. Undarlegt.
Áður en ég fer að rakka myndina niður þá vil ég taka það skýrt fram að mér þótti hún töluvert skárri heldur en Twilight. Ástæðan er sú að þessi er mun vandaðri (enda dýrari). Stíllinn er ekki eins kaldur og ljótur heldur er litapalettan miklu flottari. Dramað er aðeins betur leikstýrt (líka nýr leikstjóri), sem þýðir að leikararnir gera sig ekki að algerum fíflum þegar þeir tjá tilfinningar sínar. Þessi saga flæðir einnig miklu betur þótt hún sé alltof lengi að koma sér að efninu. Hún byrjar þokkalega en um leið og Robert Pattinson er tímabundið farinn er voða lítið sem gerist og söguþráðurinn fer alveg í hringi. Það er takmörkuð þróun á skjánum, bæði hjá persónum og þessu svokallaða plotti. Myndin einblínir mestmegnis á býsna stefnulausa ástarsögu á milli Kristen Stewart og Taylor Lautner (sem er orðinn HELmassaður). Alltof miklum tíma er eytt í þau, og vegna þess að handritið (sem byggt er á bók sem ég hef ekki lesið) fer með persónur eins og teiknaða spýtukalla var mér voða sama hvað myndi gerast fyrir þau.
Ég skal gefa ykkur smá dæmi um hvernig atburðarás myndarinnar spilast út:
(SPOILER, býst ég við)
* Edward gefur skít í Bellu - Bella er þunglynd
* Jacob kemur og huggar - Bella er minna þunglynd
* Bella gefur skít í Jacob (en vill samt ennþá hafa hann hjá sér - tussan) - Jacob þunglyndur
* Bella vill Jacob - Jacob gefur skít í Bellu
* Edward hringir, Jacob svarar - Edward þunglyndur
* Edward og Bella aftur saman - Jacob aftur þunglyndur
(SPOILER ENDAR)
Eftir að hafa eytt alltof miklum tíma í að stilla upp atburðarásinni fyrir framhöldin hrekkur sagan svo aftur í gang rétt undir lokin, og þá loks fór hún að verða eitthvað áhugaverð. Senurnar með Volturi-samfélaginu voru þær bestu og hefði alveg mátt vera meira af þeim. Michael Sheen (sem greinilega er áskrifandi að vampíru/varúlfahandritum) er líka heldur betur að fíla sig í sínu hlutverki og er ansi gaman að horfa á hann. Aðalleikararnir, Pattinson og Stewart, eru miklu betri saman en í fyrri myndinni, þótt það sé erfitt að hlæja ekki að ýktu töktum þeirra. Mér fannst líka skondið að sjá hvað Pattinson elskar mikið að labba í slow motion-skotum.
Ég er ekkert sérlega spenntur að sjá framhaldið, þ.e. Eclipse, heldur meira forvitinn. Ég vona líka að sögurnar fari loks að gera eitthvað annað en að byggja sífellt upp næstu kafla. New Moon er skítsæmileg semi-fantasía/ástarsaga í besta falli. Hörðustu aðdáendur munu samt sjá myndina sama hvað og ekki taka mark á neikvæðum ummælum. Mér finnst það reyndar frábært, því sjálfur neita ég að hlusta á gagnrýnendur þegar ég dýrka eitthvað sem þeir yfirleitt hata. En þeir sem dýrkuðu fyrstu myndina - og ég veit að margir gera það - munu ábyggilega elska þessa útaf lífinu og kalla hana bestu mynd í heimi... þangað til Eclipse kemur út.
5/10
PS. Er það bara ég eða er Bella alveg snarklikkuð gella stundum?? Sumar ákvarðanirnar sem hún tekur eru alveg út úr kú og á engan hátt eðlilegar, jafnvel fyrir unglingsstelpu sem á sér ekkert líf utan sambandsins við kærastann.
Þangað til fyrir cirka einu og hálfu ári síðan tengdi ég alltaf nafnið Twilight við afskaplega gleymdan þriller frá árinu 1998, þar sem Gene Hackman og Paul Newman fóru með helstu hlutverk. Eina ástæðan af hverju ég man eftir myndinni var sú að Reese Witherspoon sást berbrjósta í henni (og hefur aldrei gert það síðan. Svekk). En nú í dag, þegar einhver minnist á þetta orð er óhjákvæmalegt að hugsa ekki til Edwards, Bellu, glitrandi vampíra og öskrandi unglinga sem vilja bíta í Robert Pattinson.
Þegar ég sá fyrri myndina þá fattaði ég ekki þetta æði. Myndin var hæg, hallærisleg og einfaldlega leiðinleg. Mér var skítsama um allar persónurnar og þá sérstaklega parið sjálft. Eftir að hafa séð New Moon er ég meira farinn að skilja hvað (kven)fólk sér svona spennandi við þetta. Þetta er bara eins og að horfa á The O.C. með smá vott af fantasíu. Stelpur elska líka unglingadrama og ástarþríhyrninga, álíka mikið og strákar eru hrifnir af treköntum og sprengjum. New Moon er eins og 50 milljón dollara sápuópera. Sagan fókusar lítið á vampírusamfélagið sjálft eða goðsagnir varúlfa. Það er allt í bakgrunninum og ef einhver strákur (sem er neyddur til að horfa á þetta með kærustunni) ætlast til að sjá einhvern hasar, þá verður hann vægast sagt vonsvikinn. Það eru tvö-til-þrjú hasaratriði í mesta lagi, og þau endast ekki í meira en hámark tvær mínútur. Nei, myndin fókusar frekar á persónurnar, sem er ekki slæmt fyrir utan það að sjálf persónusköpunin er í algeru lágmarki. Undarlegt.
Áður en ég fer að rakka myndina niður þá vil ég taka það skýrt fram að mér þótti hún töluvert skárri heldur en Twilight. Ástæðan er sú að þessi er mun vandaðri (enda dýrari). Stíllinn er ekki eins kaldur og ljótur heldur er litapalettan miklu flottari. Dramað er aðeins betur leikstýrt (líka nýr leikstjóri), sem þýðir að leikararnir gera sig ekki að algerum fíflum þegar þeir tjá tilfinningar sínar. Þessi saga flæðir einnig miklu betur þótt hún sé alltof lengi að koma sér að efninu. Hún byrjar þokkalega en um leið og Robert Pattinson er tímabundið farinn er voða lítið sem gerist og söguþráðurinn fer alveg í hringi. Það er takmörkuð þróun á skjánum, bæði hjá persónum og þessu svokallaða plotti. Myndin einblínir mestmegnis á býsna stefnulausa ástarsögu á milli Kristen Stewart og Taylor Lautner (sem er orðinn HELmassaður). Alltof miklum tíma er eytt í þau, og vegna þess að handritið (sem byggt er á bók sem ég hef ekki lesið) fer með persónur eins og teiknaða spýtukalla var mér voða sama hvað myndi gerast fyrir þau.
Ég skal gefa ykkur smá dæmi um hvernig atburðarás myndarinnar spilast út:
(SPOILER, býst ég við)
* Edward gefur skít í Bellu - Bella er þunglynd
* Jacob kemur og huggar - Bella er minna þunglynd
* Bella gefur skít í Jacob (en vill samt ennþá hafa hann hjá sér - tussan) - Jacob þunglyndur
* Bella vill Jacob - Jacob gefur skít í Bellu
* Edward hringir, Jacob svarar - Edward þunglyndur
* Edward og Bella aftur saman - Jacob aftur þunglyndur
(SPOILER ENDAR)
Eftir að hafa eytt alltof miklum tíma í að stilla upp atburðarásinni fyrir framhöldin hrekkur sagan svo aftur í gang rétt undir lokin, og þá loks fór hún að verða eitthvað áhugaverð. Senurnar með Volturi-samfélaginu voru þær bestu og hefði alveg mátt vera meira af þeim. Michael Sheen (sem greinilega er áskrifandi að vampíru/varúlfahandritum) er líka heldur betur að fíla sig í sínu hlutverki og er ansi gaman að horfa á hann. Aðalleikararnir, Pattinson og Stewart, eru miklu betri saman en í fyrri myndinni, þótt það sé erfitt að hlæja ekki að ýktu töktum þeirra. Mér fannst líka skondið að sjá hvað Pattinson elskar mikið að labba í slow motion-skotum.
Ég er ekkert sérlega spenntur að sjá framhaldið, þ.e. Eclipse, heldur meira forvitinn. Ég vona líka að sögurnar fari loks að gera eitthvað annað en að byggja sífellt upp næstu kafla. New Moon er skítsæmileg semi-fantasía/ástarsaga í besta falli. Hörðustu aðdáendur munu samt sjá myndina sama hvað og ekki taka mark á neikvæðum ummælum. Mér finnst það reyndar frábært, því sjálfur neita ég að hlusta á gagnrýnendur þegar ég dýrka eitthvað sem þeir yfirleitt hata. En þeir sem dýrkuðu fyrstu myndina - og ég veit að margir gera það - munu ábyggilega elska þessa útaf lífinu og kalla hana bestu mynd í heimi... þangað til Eclipse kemur út.
5/10
PS. Er það bara ég eða er Bella alveg snarklikkuð gella stundum?? Sumar ákvarðanirnar sem hún tekur eru alveg út úr kú og á engan hátt eðlilegar, jafnvel fyrir unglingsstelpu sem á sér ekkert líf utan sambandsins við kærastann.
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Melissa Rosenberg, Stephenie Meyer
Vefsíða:
Aldur USA:
PG-13
Frumsýnd á Íslandi:
25. nóvember 2009
Útgefin:
25. mars 2010