The Wolfman 2010
(The Wolf Man, Wolfman)
Frumsýnd: 12. febrúar 2010
When the moon is full the legend comes to life
114 MÍNEnska
Endurgerð klassískrar hryllingsmyndar frá 1941 með sama nafni. Í lok 19. aldar snýr Lawrence Talbot aftur til æskuheimilisins eftir að bróðir hans hverfur á dularfullan hátt. Lawrence sem hefur eytt mörgum árum í að gleyma skelfilegri barnæsku sinni og drungalegu þorpinu sem hann kom frá, þarf nú að horfast í augu við föður sinn og hræðileg örlög sín.... Lesa meira
Endurgerð klassískrar hryllingsmyndar frá 1941 með sama nafni. Í lok 19. aldar snýr Lawrence Talbot aftur til æskuheimilisins eftir að bróðir hans hverfur á dularfullan hátt. Lawrence sem hefur eytt mörgum árum í að gleyma skelfilegri barnæsku sinni og drungalegu þorpinu sem hann kom frá, þarf nú að horfast í augu við föður sinn og hræðileg örlög sín. Á meðan er hver þorpsbúinn á fætur öðrum myrtur og fulltrúi Scotland Yard fer að spyrja óþægilegra spurninga.... minna
Aðalleikarar
Leikstjórn
Handrit
Oftast virka endurgerðir ekki þó að til séu undantekningar. Þessi mynd virkar ekki. Gamla The Wolfman frá 1941 var fín þó að ég muni seint kalla hana snilld en The Wolfman nýja minnir meira á Van Helsing myndina en hana. The Wolfman lítur vel út, tæknibrellur og myndataka glæsileg en innihaldið leiðingjarnt. Benicio del Toro er flatur í slöppum Lawrence Talbot og Anthony Hopkins lítið skárri og gerir ekki baun í bala fyrir myndina. Hugo Weaving er reyndar nokkuð góður og leikur einu persónuna í myndinni sem mér fannst áhugaverð. Varúlfarnir eru býsna flottir og láta myndina komast nálægt því að vera hrollvekja. Jújú, þetta sleppur alveg sem hrollvekja. The Wolfman er ekki alveg alslæm en snargölluð og mér leiddist yfir henni. Því gef ég henni lítið í einkunn.
Nær markmiði sínu... næstum því 
The Wolfman er 85 milljón dollara Hollywood-framleiðsla í klassískum B-mynda stíl, og ég fíla það! Myndin reiðir sig mikið á tölvubrellur og hefðbundnar bregðusenur en það er samt nóg pláss eftir fyrir gamla góða gotneska andrúmsloftið og sígildu skrímslaförðunina (sem meistarinn Rick Baker sér um). Það er sjaldan sem að stórmyndir ná svona þéttri blöndu af því gamla og nýja, og væri ekki fyrir fáeina handritsgalla og heldur flata keyrslu þá væri hægt að kalla þetta möst fyrir aðdáendur sígildra skrímslamynda.
Ef mér skjátlast ekki þá á Joe Johnston mjög lítið í stílnum. Upphaflega var það hinn fjölhæfi Mark Romanek (One Hour Photo) sem átti að leikstýra. Framleiðslan var m.a.s. komin langa leið þegar hann ákvað að yfirgefa svæðið (sem ég býst við að hafa verið útaf "listrænum ágreiningi"). Mér fannst það fúlt, því ég held að hann hefði getað gert gríðarlega dimma og óþægilega útgáfu af þessari sögu. Í smástund kom Brett Ratner til greina en á endanum var Johnston fenginn til að taka við. Handritið fór í gegnum fáeinar breytingar en tökuplanið var samt alveg eins og útlitið líka. Kvikmyndaáhugamenn sjá það nánast strax að þessi mynd gat ómögulega verið alfarið gerð af Johnston. Hann leikstýrir afþreyingarmyndum, og oftast mjög auðgleymdum. Stíll og andrúmsloft er sjaldan nefnt í sömu setningu og nafnið hans. Með The Wolfman finnst mér samt eins og hann hafi vanmetið verkefnið svolítið og bara litið á það eins og aðra hverja vinnu. Hann leggur meira púður í að búa til hraðskreiða mynd heldur en öfluga hryllingsmynd sem leggur einnig áherslu á góða sögu og tekur tillit til persóna.
Maður finnur nánast fyrir því að það hafi verið meira á bakvið myndina en hún sýnir. Johnston klippti víst alveg góðan bút úr heildarlengdinni og bitnar það mest á persónusköpun myndarinnar. Í svona mynd er einmitt mjög mikilvægt að maður tengist persónunum og finni fyrir harmleik sögunnar. Maður fær aðeins brot af því hérna því myndinni liggur svo mikið á að komast frá einni senu til þeirrar næstu. Ég get samt ekki kvartað því mér leiddist ekkert á meðan myndinni stóð. Það er samt borðliggjandi staðreynd að í höndum einhvers annars hefði þetta getað orðið að einhverju frábæru, í stað þess að vera aðeins ágætt yfir heildina.
Mér líkaði við leikaranna og fannst þeir standa sig ljómandi vel. Benicio Del Toro veit alveg hvað hann er að gera og stendur sig afar vel. Það eina sem vantaði er meiri dýpt hjá persónu hans, sem gildir í rauninni um alla leikaranna. Del Toro fangar óttann, sorgina og reiðina hjá Lawrence Talbot vel en maður fær samt aldrei að kynnast honum af einhverju viti. Það vantaði meiri áherslu á það að hann hafi verið leikari því sagan hans endurspeglar Shakespeare á ýmsan hátt. Það er rétt svo minnst á það, ekkert meir. Emily Blunt, Anthony Hopkins og Hugo Weaving gera góða hluti þrátt fyrir ofannefnda galla. Þessir leikarar eru meira að segja minnisstæðari yfir heildina heldur en öll myndin.
Á endanum get ég ekki sagt að ég hafi gengið ósáttur út úr bíóinu. En hefðu aðstandendur lagt meiri metnað í framleiðsluna hefði The Wolfman skilið miklu meira eftir sig. Það nægir ekki bara að vera skemmtileg á köflum og blóðug (eða í þessu tilfelli, MJÖG blóðug) því myndin virðist setja sér æðri markmið heldur en það. Sterkustu hliðarnar eru í höndum þeirra Rick Baker og Danny Elfman, en förðunin og tónlistin virðist akkúrat ná rétta "múdinu" og ég er næstum því tilbúinn til að gefa ræmunni létt meðmæli bara útaf þessu tvennu. Það vantar samt gæsahúðina og þar fær Johnston á sig skömmina.
6/10
The Wolfman er 85 milljón dollara Hollywood-framleiðsla í klassískum B-mynda stíl, og ég fíla það! Myndin reiðir sig mikið á tölvubrellur og hefðbundnar bregðusenur en það er samt nóg pláss eftir fyrir gamla góða gotneska andrúmsloftið og sígildu skrímslaförðunina (sem meistarinn Rick Baker sér um). Það er sjaldan sem að stórmyndir ná svona þéttri blöndu af því gamla og nýja, og væri ekki fyrir fáeina handritsgalla og heldur flata keyrslu þá væri hægt að kalla þetta möst fyrir aðdáendur sígildra skrímslamynda.
Ef mér skjátlast ekki þá á Joe Johnston mjög lítið í stílnum. Upphaflega var það hinn fjölhæfi Mark Romanek (One Hour Photo) sem átti að leikstýra. Framleiðslan var m.a.s. komin langa leið þegar hann ákvað að yfirgefa svæðið (sem ég býst við að hafa verið útaf "listrænum ágreiningi"). Mér fannst það fúlt, því ég held að hann hefði getað gert gríðarlega dimma og óþægilega útgáfu af þessari sögu. Í smástund kom Brett Ratner til greina en á endanum var Johnston fenginn til að taka við. Handritið fór í gegnum fáeinar breytingar en tökuplanið var samt alveg eins og útlitið líka. Kvikmyndaáhugamenn sjá það nánast strax að þessi mynd gat ómögulega verið alfarið gerð af Johnston. Hann leikstýrir afþreyingarmyndum, og oftast mjög auðgleymdum. Stíll og andrúmsloft er sjaldan nefnt í sömu setningu og nafnið hans. Með The Wolfman finnst mér samt eins og hann hafi vanmetið verkefnið svolítið og bara litið á það eins og aðra hverja vinnu. Hann leggur meira púður í að búa til hraðskreiða mynd heldur en öfluga hryllingsmynd sem leggur einnig áherslu á góða sögu og tekur tillit til persóna.
Maður finnur nánast fyrir því að það hafi verið meira á bakvið myndina en hún sýnir. Johnston klippti víst alveg góðan bút úr heildarlengdinni og bitnar það mest á persónusköpun myndarinnar. Í svona mynd er einmitt mjög mikilvægt að maður tengist persónunum og finni fyrir harmleik sögunnar. Maður fær aðeins brot af því hérna því myndinni liggur svo mikið á að komast frá einni senu til þeirrar næstu. Ég get samt ekki kvartað því mér leiddist ekkert á meðan myndinni stóð. Það er samt borðliggjandi staðreynd að í höndum einhvers annars hefði þetta getað orðið að einhverju frábæru, í stað þess að vera aðeins ágætt yfir heildina.
Mér líkaði við leikaranna og fannst þeir standa sig ljómandi vel. Benicio Del Toro veit alveg hvað hann er að gera og stendur sig afar vel. Það eina sem vantaði er meiri dýpt hjá persónu hans, sem gildir í rauninni um alla leikaranna. Del Toro fangar óttann, sorgina og reiðina hjá Lawrence Talbot vel en maður fær samt aldrei að kynnast honum af einhverju viti. Það vantaði meiri áherslu á það að hann hafi verið leikari því sagan hans endurspeglar Shakespeare á ýmsan hátt. Það er rétt svo minnst á það, ekkert meir. Emily Blunt, Anthony Hopkins og Hugo Weaving gera góða hluti þrátt fyrir ofannefnda galla. Þessir leikarar eru meira að segja minnisstæðari yfir heildina heldur en öll myndin.
Á endanum get ég ekki sagt að ég hafi gengið ósáttur út úr bíóinu. En hefðu aðstandendur lagt meiri metnað í framleiðsluna hefði The Wolfman skilið miklu meira eftir sig. Það nægir ekki bara að vera skemmtileg á köflum og blóðug (eða í þessu tilfelli, MJÖG blóðug) því myndin virðist setja sér æðri markmið heldur en það. Sterkustu hliðarnar eru í höndum þeirra Rick Baker og Danny Elfman, en förðunin og tónlistin virðist akkúrat ná rétta "múdinu" og ég er næstum því tilbúinn til að gefa ræmunni létt meðmæli bara útaf þessu tvennu. Það vantar samt gæsahúðina og þar fær Johnston á sig skömmina.
6/10
Um myndina
Leikstjórn
Handrit
Framleiðandi
Universal Pictures
Kostaði
$150.000.000
Vefsíða:
Aldur USA:
R
Frumsýnd á Íslandi:
12. febrúar 2010
Útgefin:
24. júní 2010